Καμιά Aνοχή Στα Νέα Νομοθετήματα Της Κυβέρνησης – Καμιά Ανοχή Στην Κρατική Διαχείριση Της Πανδημίας

 

Η κλαδική ένωση υγείας της αναρχοσυνδικαλιστικής πρωτοβουλίας Ροσινάντε συμμετέχει μαζί μ’ ολόκληρη την οργάνωση που ανήκει στην απεργία που κήρυξε η ΑΔΕΔΥ και το ΕΚΑ για τις 26 Νοέμβρη. Κανένας εργασιακός χώρος δεν πρέπει να λειτουργήσει, καμιά τηλεργασία να μην διεκπεραιωθεί και καμιά καρικατούρα τηλε-εκπαίδευσης. Ως υγειονομικοί εργάτες/τριες έχουμε όλους τους λόγους για να ενωθούμε με τους συναδέλφους/ισσες των υπόλοιπων κλάδων απέναντι στην κρατική και κυβερνητική επίθεση στη δημόσια υγεία, το συνδικαλισμό και το εργατικό κι αντικαπιταλιστικό κίνημα.

Το νομοσχέδιο που βαίνει προς ψήφιση νομιμοποιεί ουσιαστικά πρακτικές που εμφανίστηκαν ή παγιώθηκαν κατά το πρώτο λοκ-ντάουν σε εργασιακούς χώρους. Καθιερώνει το 10ωρο και την υπερωριακή εργασία που συνάδει με την τηλεργασία, επεκτείνει την κυριακάτικη εργασία σε επιπλέον τομείς και χώρους, καθιερώνει την ηλεκτρονική καταγραφή των μελών των σωματείων και τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες ακυρώνοντας έτσι τη ζωντανή ζύμωση των εργατικών συνελεύσεων, κηρύσσει παράνομη κάθε απεργία όταν αυτή περιφρουρείται (ως άσκηση βίας απέναντι στους απεργοσπάστες) και αυξάνει πολύ το προσωπικό ασφαλείας σε σειρά επιχειρήσεων-χώρων όταν υπάρχει απεργιακή κινητοποίηση.

Στο πρώτο λοκ-ντάουν το Κράτος εξασφάλισε μέσω της χρηματοδότησης των Μ.Μ.Ε. τη λογοκρισία των αγωνιζόμενων υγειονομικών, άφησε να δοκιμαστεί ευρέως η τηλεργασία και η εκ περιτροπής εργασία, να συμβούν δεκάδες χιλιάδες «σιωπηλές» απολύσεις, ενώ καθιερώθηκε ως βασικός άξονας διαχείρισης της πανδημίας η κατασταλτική βιο-πολιτική. Στο δεύτερο λοκ-ντάουν ήταν η τέλεια ευκαιρία προκειμένου να ψηφιστούν ξεκάθαρα αντεργατικοί/αντισυνδικαλιστικοί νόμοι, ενώ εφάρμοσαν την ωμή καταστολή, που ενώ ήταν η μόνιμη επωδός της κυβέρνησης και πριν την πανδημία, έφτασε στον κολοφώνα της τις μέρες πριν και κατά τη διάρκεια της 17^ης Νοέμβρη.

Η αιτία του νέου λοκ-ντάουν δεν είναι παρά η κρατική/κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας. Ακριβώς επειδή στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα αφέθηκε σχεδόν ανεξέλεγκτη η τουριστική ροή, δεν πραγματοποιήθηκε καμιά ουσιαστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, δεν έγιναν μαζικοί διορισμοί υγειονομικών, δεν επιτάχθηκε ο ιδιωτικός τομέας υγείας, δεν φτιάχτηκαν πολλαπλάσιες κλίνες ΜΕΘ και ΜΑΦ με το αντίστοιχο ειδικευμένο προσωπικό, δεν εξοπλιστήκαμε με διαγνωστικά τεστ σε επαρκή αριθμό ώστε να είναι δωρεάν για όλο τον πληθυσμό, δεν αυξήθηκε ο στόλος των Μ.Μ.Μ. με ανάλογο αριθμό οδηγών και συντηρητών, δεν ετοιμάστηκε το εκπαιδευτικό σύστημα ώστε να είναι το πολύ 15 μαθητές ανά αίθουσα με τα κατάλληλα μέσα ατομικής προστασίας.

Με δυο λόγια, το όποιο νόημα είχε το πρώτο λοκ-ντάουν (το οποίο είχε ήδη στοιχεία ταξικής πολιτικής αφήνοντας το δευτερογενή τομέα παραγωγής να λειτουργεί αδιακρίτως), δηλαδή η προετοιμασία ώστε το δεύτερο κύμα της πανδημίας να αντιμετωπιστεί χωρίς να καταρρεύσει το σύστημα υγείας και να έχουμε εκατόμβες, αναιρέθηκε από το κάθε βήμα της κρατικής διαχείρισης μετά την άρση του. Κι όμως το κράτος και η κυβέρνηση έχουν το θράσος να κουνάνε το δάκτυλο στην κοινωνία επισείοντας την ατομική ευθύνη και τον τρόπο διασκέδασης της νεολαίας και να προβάλλουν ως μέθοδο αντιμετώπισης του δεύτερου κύματος την αχαλίνωτη καταστολή από τους ακροδεξιούς πραιτοριανούς τους.

Αποδεικνύεται λοιπόν για άλλη μια φορά ότι σε στιγμές κρίσης η σκληρή ταξική πολιτική του Κράτους βγάζει τον ψεύτικο οικουμενικό του μανδύα βάζοντας ως προμετωπίδα του τις ανάγκες του Κεφαλαίου. Για το σκοπό αυτό μεταθέτει τα βάρη στην κοινωνία, προσπαθεί με νόμους-εκτρώματα να διαλύσει τη λειτουργία του εργατικού κινήματος, να απονευρώσει το όπλο της απεργίας. Ως μόνο αντίδοτο προβάλλεται η καταστολή, η βία, ο φόβος, η βιο-πολιτική, που με αφορμή την πραγματική απειλή της πανδημίας ανάγονται στα μοναδικά όπλα του καθεστώτος. Αλλά αυτό δεν είναι δύναμη, με όση ισχύ κι αν το επιδεικνύει, όση προσωρινή συναίνεση κι αν κερδίζει. Είναι αδυναμία πραγματικής, πλατιάς και διαρκούς συναίνεσης με όρους στοιχειώδους κοινωνικής πολιτικής.

Γνωρίζουμε ότι μια 24ωρη απεργία δεν είναι αρκετή, αν μη τι άλλο δεν αναλογεί στις περιστάσεις και την έκταση της επίθεσης. Αναγκαζόμαστε να περιοριστούμε στο ότι αποτελεί μια αρχή και μια ευκαιρία για το εργατικό κίνημα να συγκρουστεί τόσο με τα αντεργατικά νομοθετήματα της κυβέρνησης, όσο και με τη γενικότερη αντικοινωνική, κατασταλτική και ταξική διαχείριση της υγειονομικής κρίσης από το Κράτος.

Απαιτούμε:

Δωρεάν Δημόσια Υγεία για όλους και όλες

Επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας για την αντιμετώπιση της πανδημίας

Άνοιγμα των κλειστών νοσοκομείων και άμεση ενίσχυση των πρωτοβάθμιων δομών υγείας

Μαζικά δωρεάν διαγνωστικά τεστ

Αύξηση των ΜΕΘ και ΜΑΦ με επαρκή στελέχωσή τους

Κάλυψη υλικοτεχνικών υποδομών – μαζικοί διορισμοί – επαρκή μέτρα προστασίας για όλους τους υγειονομικούς

Ένταξη των υγειονομικών στα Βαρέα Ανθυγιεινά

Μονιμοποίηση όλων των ελαστικών σχέσεων εργασίας

Αυξήσεις μισθών – συλλογικές συμβάσεις

Κάτω τα ξερά σας από το 8ωρο – καμιά νομιμοποίηση της απεργοσπασίας

Κάτω το αστυνομικό κράτος – διάλυση των συμμοριών καταστολής