Το Μνημόνιο Βλάπτει Σοβαρά Και Άνισα, Δηλαδή Ταξικά, Την Υγεία Των Πολιτών.

Η ΥΓΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ

άρθρο της Ζωής Πιστόλη

Τριάντα χρόνια μετά την ψήφιση του ιδρυτικού νόμου για το ΕΣΥ(1397/83)η κατάσταση στα νοσοκομεία της χώρας είναι τραγική. Αντί της ποιοτικής ολοκλήρωσης του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, την περίθαλψη και την αποκατάσταση, με κριτήρια ισότιμης και εύκολης πρόσβασης για όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας, κατεδαφίζεται και το ΕΣΥ και ο ΕΟΠΥΥ, στο βωμό των μνημονιακών δεσμεύσεων.

Δεν έχει “πάτο”το βαρέλι της μνημονιακής καταστροφής.

Μνημόνιο είναι ένα πλέγμα νόμων και ρυθμίσεων που δένουν χειροπόδαρα την κοινωνία και που έχουν στόχο να παγιώσουν και να διαιωνίσουν την λιτότητα, την εσωτερική υποτίμηση μαζί με το ξήλωμα δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Η πλήρης κατάρρευση των συντάξεων, η διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, η συνέχιση της κατάρρευσης της δημόσιας υγείας και παιδείας, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας συνεχίζουν να συμβαίνουν ερήμην του λαού της χώρας μας.

Στις συνθήκες της ανθρωπιστικής τραγωδίας και της ανεξέλεγκτης διαλυτικής εικόνας του Δημόσιου Συστήματος Υγείας στην Ελλάδα, οι πολίτες βιώνουν τραυματικά την καθημερινή τους επαφή με ό,τι απέμεινε ως Εθνικό Σύστημα Υγείας(ΕΣΥ) και ως Πρωτοβάθμιο Δίκτυο Υγείας(Π.Ε.Δ.Υ).Ταυτόχρονα
αναγκάζονται σε τρομακτικές δαπάνες από τις άδειες τσέπες τους για φάρμακα, χαράτσια, φακελάκια κ.τ.λ.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι παρά τη σωρευτική μνημονιακή μείωση των δαπανών πάνω από 50% η οποία συνεχίζεται και με τον προϋπολογισμό του 2015, το Σύστημα Υγείας αντέχει. Αυτό μοιάζει λίγο με τον ισχυρισμό ότι το δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο. Η μείωση των δημόσιων δαπανών υγείας συνεχίζεται ακάθεκτη και το 2015 (-11%). Έτσι, ακόμα και οι συστημικοί οικονομολόγοι Υγείας όπως ο κ. Λιαρόπουλος, εκτιμούν ότι η συνολική δημόσια δαπάνη θα φτάσει το 4,3% του ΑΕΠ στην καλύτερη περίπτωση, όταν ο μνημονιακός στόχος ήταν να μείνει κάτω από το 6% και ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι στο 7-7,5%. Τέτοια ποσοστά δεν υπάρχουν πουθενά στον “πολιτισμένο κόσμο”, κινούνται σε τριτοκοσμικά επίπεδα και θέτουν τα υγειονομικά δεδομένα της χώρας, την δημόσια υγεία, την κοινωνική συνοχή και τη Δημοκρατία σε διακινδύνευση.

Το Μνημόνιο έχει ήδη βλάψει σοβαρά και άνισα, δηλαδή ταξικά, την Υγεία των πολιτών.

Το Υπουργείο Υγείας έχει ταυτίσει τον αναγκαίο έλεγχο στις δαπάνες υγείας με τα εμπόδια στην πρόσβαση των πολιτών στην περίθαλψη και το φάρμακο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι πολίτες να εγκαταλείπουν την φροντίδα της υγείας τους ή να αδυνατούν να καλύψουν τις ζωτικές υγειονομικές τους ανάγκες. Η κοινωνική βαρβαρότητα της υγειονομικής φτώχειας συνεχίζεται, τα κοινωνικά ιατρεία-φαρμακεία εξακολουθούν να έχουν αμείωτη ζήτηση, η απόγνωση και η ανασφάλεια των φτωχών ανθρώπων όταν έχουν ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας προσβάλλει την αξιοπρέπεια όλων μας.

Αποτελεί πολιτική απάτη να λες ότι έχεις καλύψει πλήρως τους ανασφάλιστους και να μην έχεις λύσει ούτε το πρόβλημα του εμβολιασμού του ανασφάλιστου παιδικού πληθυσμού.
Αποτελεί εμπαιγμό προς τους ανθρώπους που βρέθηκαν ανοχύρωτοι μπροστά στην αρρώστια και ένα μέρος τους, κάλυψε στοιχειωδώς τις ανάγκες τους από τα κοινωνικά ιατρεία και την ευαισθησία των εργαζομένων του ΕΣΥ.

Πώς για παράδειγμα, θα καλυφθούν με επάρκεια όλοι οι ανασφάλιστοι για ΠΦΥ, φάρμακα και νοσηλεία(οι εργαστηριακές εξετάσεις είναι ούτως ή άλλως εκτός συζήτησης) όταν στον προϋπολογισμό του 2015 μειώνεται η κρατική(δηλαδή η εγγυημένη) επιχορήγηση προς τον ΕΟΠΥΥ (107 εκ. ευρώ, ποσοστό 17%) και προς τα νοσοκομεία (-432 εκ. ευρώ, ποσοστό 22,8%), όταν μειώνονται οι παροχές ασθένειας του ΕΟΠΥΥ (-354 εκ. ευρώ, ποσοστό 21,8%) και όταν για επιπλέον 340 εκ. ευρώ για τα φάρμακα των ανασφάλιστων (όπως είχε προσδιορίσει ο Υπουργός Υγείας) προστίθενται μόνον 70 εκ. ευρώ στη δημόσια φαρμακευτική δαπάνη;

Το συμπέρασμα είναι ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει η πολιτική βούληση για να λυθεί αποτελεσματικά αυτό το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, όχι γιατί είναι κακοί ή ανίκανοι άνθρωποι.

Ο πολιτικός λόγος είναι ότι ΔΕΝ πιστεύουν στην ισότητα, ούτε στην οικονομία, ούτε στην κοινωνία και φυσικά ούτε στην υγεία του λαού.Θεωρούν την ανισότητα αναπόφευκτη παρενέργεια της ελεύθερης οικονομίας και του ανταγωνισμού και ότι το Κράτος οφείλει να ρυθμίζει την αγορά και όχι να εγγυάται την ισότιμη πρόσβαση όλων των ανθρώπων στα θεμελιώδη κοινωνικά αγαθά όπως είναι η Υγεία. Ξέρουν πολύ καλά στην κυβέρνηση ότι η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, η καθολικότητα και η ισότητα στην Υγεία είναι ένα προοδευτικό πρόταγμα, είναι στοιχείο της ιδεολογικής ταυτότητας της Αριστεράς και ακριβώς γι αυτό το απεχθάνονται και δεν θέλουν να το υπερασπιστούν.

Η κοινωνική ευαισθησία δεν είναι προσωπικό αλλά πολιτικό ζήτημα. Απαιτεί “μεροληψία” υπέρ των αδύναμων, του κόσμου της εργασίας, των συλλογικών αγαθών, του Δημόσιου Συστήματος Υγείας.

Για μια κυβέρνηση της αριστεράς είναι πρωταρχικό καθήκον η οικοδόμηση ολοκληρωμένου Δημόσιου Συστήματος πρόληψης, Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, περίθαλψης, αποκατάστασης, που θα παρέχεται δωρεάν σε ΟΛΟΥΣ, η ελεύθερη-έγκαιρη-ισότιμη πρόσβαση σε ποιοτικές και αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες.

Το φάρμακο είναι δημόσιο αγαθό.

Η διαφθορά στην υγεία είναι κοινωνικό έγκλημα.
Η βάση του ΕΣΥ πρέπει να είναι η ΠΦΥ με παράλληλη σύνδεση με την δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια περίθαλψη. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συνεχιστεί η υποκατάσταση της ΠΦΥ από τα νοσοκομεία και η υποβάθμισή της.

Η πρόβλεψη του οικογενειακού γιατρού, μέσα από τον νόμο του ΠΕΔΥ θα πρέπει να προχωρήσει ως αναγκαίου συμβούλου σε θέματα υγείας, αγωγής, διαχείρισης χρονίως πασχόντων, ιατρικού φακέλου κ.τ.λ.

Ο γενικός γιατρός είναι ο πρώτος αναγκαίος σταθμός, είναι αυτός που θα δώσει το o.κ για να πάει ο άρρωστος στο ΚΥ αν το έχει ανάγκη. Έτσι θα μπορούσε να μειωθεί και το κόστος της υγείας, αλλά ενώ χρειαζόμαστε 7500 γενικούς γιατρούς έχουμε γύρω στους 1800. Εδώ υπεισέρχεται και το θέμα της παιδείας(ιατρικές σχολές και κατευθύνσεις) γι αυτό λέμε ότι-και όχι μόνον-χρειάζεται μια ολιστική αντίληψη στο σχεδιασμό του τομέα ΥΓΕΙΑ.

Πετυχημένο μοντέλο δεν υπάρχει πλήρες πουθενά, αλλά κάποιες πτυχές του κοινωνικού κράτους των ευρωπαϊκών χωρών(Αγγλία),αλλά και θετικές πλευρές της κουβανέζικης εμπειρίας (στη δημόσια υγεία, στην ανακάλυψη και παραγωγή φαρμάκων, αλλά και στην καλλιέργεια του ρόλου του υγειονομικού ως κοινωνικού λειτουργού) μπορούν και πρέπει να αξιοποιηθούν.

Η σύγχρονη τεχνολογία μας δίνει όπλα που μας λύνουν τα χέρια και κατεβάζουν το κόστος, όπως η τηλεϊατρική. Σε μια χώρα όπως η δικιά μας με διάσπαρτα τόσα νησιά μπορεί να εξυπηρετήσει την ιατρική διάγνωση και θεραπεία χωρίς την μεταφορά του ασθενούς στα μεγάλα νοσοκομεία, όχι τόσο του κόστους όσο της έγκαιρης επέμβασης με κέρδος την ζωή και την υγεία των συνανθρώπων μας.

Πολιτική βούληση χρειάζεται και η διεργασία μένει ανοικτή.

ΖΩΗ ΠΙΣΤΟΛΗ – Δημοτική Πρωτοβουλία «Στάση Βύρωνας»