Νίκος - Γαβριήλ Πεντζίκης "Σκόρπια Φύλλα"

Νίκος - Γαβριήλ Πεντζίκης * "Σκόρπια Φύλλα"

Σκόρπια φύλλα του φθινόπωρου

οι αγρότες για τη σπορά περιμέναν βροχή

ο άνεμος κλωθογύριζε ανοίγοντας τα επουράνια

"ποια οδό ακολουθούν τα κίτρινα φύλλα που πέφτουν;"

αντίθετο δρόμο παίρνοντας ο απόστολος των εθνών

από Nεαπόλεως της νυν Kαβάλας

Προς Θεσσαλονικείς A΄ Eπιστολής το ανάγνωσμα

ου θέλω υμάς αγνοείν περί των κεκοιμημένων

ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί

ψηλό σαν τηλόπτης φάρος το καμπαναριό

καμπύλ' ανοίγματα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα

ότι είναι και δεν είναι σειρά συμπτώσεων

στο περιβόλι τάφοι με σταυρούς

κατάντικρυ η φωτιά κατάτρωγε το καράβι

πέθανε η πολυαγαπημένη μάννα του

έξ' απ' την ξύλινη θύρα καθόταν και περίμενε το κορίτσι

όπως κάθονται απάνω στ' άνθη οι πεταλούδες

μια ωραία πεταλούδα κι' έν' άδειο γραμματοκιβώτιο

ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές

νύχτα ερχόταν και τον έβρισκε

στον μυχό του κόλπου όπου εκβάλλει η ενδοχώρα

στο αναπεπταμένο πέλαγος που κατάπιε τον πατέρα

όταν δε μπόρεσε να καταλάβει τις κινήσεις του γιου του

ότι το πένθος σημαίνει νίκη και τρανή χαρά

έρχεται να φορτώσει σιτάρι στην αποβάθρα

και σχολιάζουν το θέαμα οι γνωστικοί

ερμηνευτές του ζωντανού ονείρου δακτυλοδεικτούν

πίσω ταφόπετρες με μάτια το χωριό

με αναστήματα υψηλά πλούσια βλάστηση το σκιάζει

ανάμεσα στις υπερκείμενες στέγες των φυλλωμάτων

και στους υπόρροφους θάμνους ανέρπει μνήμη

αφωσίωσις και πίστη θερμή ο κισσός

όπως ακριβώς ήσουν και ήταν

κάτω από την επιφάνεια κάνοντας βουτιά

όπου τα πλοία του Mαρδονίου εναυάγησαν 

αλλά ξέρουμε ασφαλώς πως ο θησαυρός διεσώθη

στις θαλασσοσπηλιές όπου οι φώκες μοιρολογούν

στου αγιώνυμου Όρους τους βράχους τους κρυσταλλώδεις

αρωγή σε όποιον τεκταίνεται μεγάλα και πολλά

τον ήλιο που βυθά στη λεκάνη της μάννας του

και θρηνούν όσοι τον πίστεψαν γιατί σβύνει

άλλη δυνατότητα προσφέροντας εκ των υγρών εγκάτων

να μας πας στην ξενητειά

να μας πας στα πέρα μέρη

φύσα θάλασσα πλατειά

φύσ' αγέρι, φύσ' αγέρι.

* Ο Νίκος Γαβριήλ-Πεντζίκης (17/30 Οκτωβρίου 1908 - 13 Ιανουαρίου 1993) ήταν Έλληνας συγγραφέας και αυτοδίδακτος ζωγράφος από τη Θεσσαλονίκη. Ήταν αδελφός της ποιήτριας Ζωής Καρέλλη.

Έκανε σπουδές στο Παρίσι το 1926 και ένα χρόνο αργότερα απέκτησε πτυχίο Οπτικής Φυσιολογίας. Εν συνεχεία σπούδασε Βοτανολογία και Φαρμακευτική στο πανεπιστήμιο του Στρασβούργου. Τη δεκαετία του 1930 ανέλαβε το φαρμακείο του πατέρα του και άρχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1935. Αργότερα άρχισε να δημοσιεύει μελέτες σε έγκριτα περιοδικά και εξέδωσε μυθιστορήματα και πεζογραφήματα. Μετά τη συνταξιοδότησή του (1969) αφοσιώθηκε στη συγγραφή έργων και συνέχισε τη ζωγραφική. Ήταν μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Αθηνών. Βραβεύτηκε με πολλά βραβεία, όπως το Ρalmes Αcademiques (1951), το βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού (1987), το Βραβείο Χέρντερ της Βιέννης (1989) και αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πέθανε από ανακοπή της καρδιάς το 1993 και ενταφιάστηκε στην Ορμύλια Χαλκιδικής.

Επιμέλεια : Μπάμπης Μ.