Γκρέγκορι Κόρσο "Γραμμένο Στα Σκαλοπάτια Του Πορτορικανικού Χάρλεμ"

Γκρέγκορι Κόρσο * "Γραμμένο Στα Σκαλοπάτια Του Πορτορικανικού Χάρλεμ"

Υπάρχει μια αλήθεια που βάζει όρια στον άνθρωπο

Μια αλήθεια που τον εμποδίζει να πάει μπροστά

Ο κόσμος αλλάζει

Ο κόσμος το ξ έ ρ ε ι πως αλλάζει

Βαριά είναι η λύπη της μέρας

Οι γέροι έχουν όψη καταδίκης

Οι νέοι παραγνωρίζουν τη μοίρα τους στην όψη αυτή

Αυτό είναι αλήθεια

Μα δεν είναι αλήθεια ολότελα.

Η ζωή έχει νόημα

Και δεν ξέρω το νόημα

Ακόμα κι όταν την ένιωσα δίχως νόημα

Είχα ελπίδα και προσευχήθηκα και ξεστόμισα ένα νόημα

Δεν ήταν όλα ποίηση παιχνιδιάρα

Υπήρχαν χρέη να ξεπληρωθούν

Καλώντας Θεό και Θάνατο

Είχα μια άγρια επιθυμία μαζί τους να τα βάλω

Ο Θάνατος αποδείχτηκε νόημα να μην έχει δίχως τη Ζωή

Ναι ο κόσμος αλλάζει

Ο Θάνατος όμως μένει ίδιος

Τον άνθρωπο παίρνει μακριά απ’ τη Ζωή

Αυτό είν’ το μόνο νόημα που κατέχει

Και συνήθως είναι μια θλιβερή υπόθεση

Τούτος ο Θάνατος

Είχα μια αθωότητα είχα μια σοβαρότητα

Είχα ένα χιούμορ να με γλιτώνει από την αδαή φιλοσοφία

Μπορώ να ψευδίζω τα πιστεύω μου

Μπορώ μπορώ

Γιατί θέλω να ξέρω το νόημα των πάντων

Μα κάθομαι σαν κάτι τσακισμένο

Βογκώντας! Ω, τι ευθύνη

Σου αναθέτω Γκρέγκορυ

Θάνατο και Θεό

Σκληρό σκληρό είναι σκληρό

Έμαθα πως η ζωή δεν ήταν όνειρο

Έμαθα πως η αλήθεια εξαπατούσε

Ο άνθρωπος δεν είναι θεός

Η Ζωή είναι ένας αιώνας

Ο Θάνατος στιγμή μία.

*Γκρέγκορι Κόρσο (1930-2001)
Την Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2001, πέθανε από καρκίνο ο τελευταίος των Beat, ο πιο αθόρυβος, απλός και ανεπιτήδευτος απ’ όλους: ο Γκρέγκορι Κόρσο. Αντίθετα από τους υπόλοιπους της ομάδας που ήταν κολεγιόπαιδα αστικής καταγωγής, ο Κόρσο ήταν ένας αυθεντικός περιθωριακός. Πέρασε από διάφορα ορφανοτροφείο μετά το διαζύγιο των γονιών του, και στα 12 χρόνια του κατέληξε στο αναμορφωτήριο για την κλοπή ενός ραδιοφώνου. Στα 16 του ξαναμπήκε στη φυλακή, πάλι για κλοπή. Στη φυλακή αγάπησε το διάβασμα και κυρίως την ποίηση` παρόλο που είχε τελειώσει μόνο το δημοτικό, λάτρευε τον Ντοστογιέφσκι, τον Μάρλοου, τον Σταντάλ, και τους ποιητές Πέρσυ Σέλεϋ και Γουίλιαμ Μπλέικ. Μετά τη φυλακή, δούλεψε σαν εργάτης, ρεπόρτερ και ναυτικός, γράφοντας ταυτόχρονα ποίηση. Το 1950, γνώρισε τον Γκίνσμπεργκ σε ένα μπαρ του Γκρήνουιτς Βίλατζ, κι αυτός τον ενεθάρρυνε να συνεχίσει το γράψιμο. Εντάχτηκε στο σκληρό πυρήνα των Beat [Γκίνσμπεργκ, Κέρουακ, Κάσαντυ], και τους ακολούθησε στο Σαν Φρανσίσκο στα μέσα της δεκαετίας του `50. Μαζί με τον Γκίνσμπεργκ, έγραφαν στο μανιφέστο των Beat ‘Η Λογοτεχνική Επανάσταση στην Αμερική’: ‘ανήκουμε στους Αμερικάνους ποιητές που έχουν αναλάβει το καθήκον, με αγγελικές σάλπιγγες ανά χείρας, να αναγγείλουν τη δυσαρέσκειά τους, τις απαιτήσεις τους, την ελπίδα τους, τα τελεσίδικα υπέροχα αδιανόητα όνειρά τους’.

Έγραψε πολλές ποιητικές συλλογές (Gasoline, Happy Birthday of Death, The Mutation of Spirit), και τα πιο γνωστά του ποιήματα είναι το Marriage και το βίαιο κι αμφιλεγόμενο Bomb. Μια βδομάδα πριν το θάνατό του, τον είχαν επισκεφθεί η Marianne Faithful, ο Hal Wilner και ο Rani Singh, για την κυκλοφορία ενός δίσκου με τα ποιήματά του από την Paris Records. Ο Γκίνσμπεργκ δήλωνε συχνά ότι ο ίδιος ήταν σκέτη απάτη, πως ο πιο αυθεντικός απ’ όλους, ο πραγματικά μεγάλος ποιητής των Beat ήταν ο Γκρέγκορι Κόρσο. Όπως παραδέχονταν οι σύντροφοί του αλλά και οι κριτικοί, ήταν ‘ένας αταίριαστος, ένας εξεγερμένος, ευλογημένος από τη Μούσα’.

Επιμέλεια : Μπάμπης Μπ.