Εκπαιδευτική συνάντηση της "Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία", με θέμα: "Εμπειρία και βίωμα της ψυχικής οδύνης και η μετατροπή της σε σύμπτωμα, σημείο, σύνδρομο, νόσο" - Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου στις 19.00 μ.μ στο Ηearing Voices Αθήνας

Η επόμενη εκπαιδευτική συνάντηση της "Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία", με θέμα:
Εμπειρία και βίωμα της ψυχικής οδύνης και η μετατροπή της σε σύμπτωμα, σημείο, σύνδρομο, νόσο. Ιστορία των ταξινομικών συστημάτων της ψυχιατρικής. (Τι έρχεται πρώτα, ο άνθρωπος ή η αρρώστια;).
θα γίνει την Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017 στις 19.00-21.00, στο χώρο του Δικτύου Hearing Voices Αθήνας, στην οδό Τροίας 44 (κοντά στην πλ. Βικτωρίας). 

Μαζί θα παρακολουθήσουμε και θα συζητήσουμε με αφορμή το 25λέπτο ντοκτυμαντέρ με τίτλο: «Η ζωή μου με τις φωνές», ένα 25λεπτο animation που μας αφηγείται την ιστορία ανάρρωσης του Peter Bullimore. Στις δυο ώρες που θα συναντηθούμε στόχος μας είναι να ανοίξει μια συζήτηση πέρα από τη μονοδιάστατη θεώρηση της ανάρρωσης ως «ύφεσης της συμπτωματολογίας», που συνήθως περνάει μέσα από τη συμμόρφωση του «ασθενούς» με τις οδηγίες για τη λήψη της φαρμακευτικής αγωγής και την επιστροφή του στην πραγματικότητα των ειδικών. Η ανάρρωση ως μια πολυεπίπεδη διαδικασία μπορεί να νοηματοδοτηθεί διαφορετικά από τον καθένα μας. Αυτό δε σημαίνει ότι η ανάρρωση συμβαίνει στο κενό εκτός του κοινωνικού πλαισίου. Αντίθετα, όπως αναφέρει και ο Ron Coleman, μπορεί να αποτελεί μια απελευθερωτική εμπειρία μέσα από την πολιτικοποίηση του υποκειμένου εντός του ευρύτερου κοινωνικού πλαισίου.

Τα ερωτήματα είναι πολλά και δε φιλοδοξούμε να τα απαντήσουμε. Άραγε ποια σημασία μπορεί να έχει για τον άνθρωπο με ψυχιατρική εμπειρία το να διεκδικήσει και να ξανακερδίσει την ιστορία του; Τι σημασία μπορεί να έχει η ανάγνωση της ιστορίας αυτής πέρα από το επίπεδο της ψυχοπαθολογίας και μιας απλοποιητικής διαδικασίας εκτίμησης της σοβαρότητας της νόσου και της ενδεχόμενης επικινδυνότητας; Το να ξανακερδίσει κανείς το δικαίωμα να μιλήσει για την ιστορία του και να αμφισβητήσει την κακοποιητική στάση των ΜΜΕ με την αναπαραγωγή στερεοτυπικών σχημάτων περί «επικίνδυνης νόσου» είναι άραγε μια χειραφετική διαδικασία; Το να διεκδικήσει κανείς τα δικαιώματα του εντός και εκτός των ψυχιατρικών θεσμών είναι άραγε μια διαδικασία ανάρρωσης; Κι΄ ακόμα, τι σημαίνει και πώς τίθεται η διεκδίκηση των δικαιωμάτων και η διαδικασία της ανάρρωσης σήμερα, μέσα στις συνθήκες της κατακλυσμικής οικονομικής κρίσης και της ολομέτωπης επίθεσης στα βασικά δικαιώματα, στο σύστημα των υπηρεσιών, στην ίδια τη ζωή μας;