Νοσοκομείο και Ψυχιατρείο Φυλακών Κορυδαλλού: Εικόνες Που Στοιχειώνουν

Αποκλειστικό ρεπορτάζ του left.gr | Φωτογραφίες-κείμενο: Άγγελος Καλοδούκας

Οι καταστάσεις που βιώσαμε στο νοσοκομείο και το ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού ήταν τραγικές. Και να σκεφτεί κανείς ότι μας διαβεβαίωσαν ότι οι συνθήκες έχουν «ελαφρώς (!) βελτιωθεί από την προ διετίας κατάσταση». Υπάρχουν θάλαμοι όπου στοιβάζονται για νοσηλεία 15 ασθενείς, ενώ η χωρητικότητα είναι για 8. 

Οι συνθήκες υγιεινής σε θαλάμους, τουαλέτες, μαγειρεία, είναι άθλιες και τριτοκοσμικές. Υπάρχει απουσία θέρμανσης στους κοινόχρηστους χώρους.

Το υποτιθέμενο νοσοκομείο ήταν το βασίλειο των κατσαρίδων. Παντού δεκάδες κατσαρίδες περιφέρονταν, ακόμα και στα τραπέζια που έτρωγαν οι άνθρωποι. 

Το νοσοκομείο δεν διαθέτει ασθενοφόρο. Το ΕΚΑΒ καταφθάνει με σοβαρές καθυστερήσεις στις διακομιδές και μέχρι σήμερα λόγω των καθυστερήσεων έχουν χάσει τη ζωή τους τέσσερις ασθενείς. Στο νοσοκομείο υπάρχουν μόνο 11 νοσηλευτές (για 148 κρατούμενους και για 48 οροθετικούς που κρατούνται σε ειδικό χώρο), ενώ απαιτούνται τουλάχιστον 20. Δεν υπάρχει ψυχολόγος και πνευμονολόγος, ενώ απαραίτητες είναι οι προσλήψεις στο οδοντιατρείο και το μικροβιολογικό εργαστήριο. Υπάρχει σοβαρή έλλειψη σε αναλώσιμα υγειονομικά υλικά. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τα φοβερά λεγόμενα ενός από τους κρατουμένους:

«Αν πάθουν δύο κάτι, ο ένας θα πεθάνει».

Βαριά άρρωστοι, καρκινοπαθείς, κρατούμενοι σε αναπηρικό καροτσάκι, παρακαλούσαν για τη λήψη νομοθετικών μέτρων για την περίπτωσή τους. Άνθρωποι με κομμένα πόδια, καρκινοπαθείς στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους το μόνο που ζητούσαν είναι να μπορούν να πεθάνουν με αξιοπρέπεια στο σπίτι τους και να μην παραμένουν έγκλειστοι σε τραγικές συνθήκες. 

Η ίδια κατάσταση και στο ψυχιατρείο του Κορυδαλλού. Η ατμόσφαιρα στα κελιά αποπνικτική από τη μυρουδιά της μούχλας. Άνθρωποι μπουκωμένοι στα ψυχοφάρμακα κοιμόντουσαν διαρκώς. Αφού δεν υπάρχει δυνατότητα θεραπείας απομένει μόνο το στοίβαγμα και η διαχείριση των ανθρώπων… 

Με παιδεύει η εικόνα ενός ανθρώπου ψυχικά ασθενούς, κλεισμένου σε ένα δωμάτιο απομόνωσης, με τοίχους επενδυμένους με νοβοπάν (υλικό μαλακότερο από το τσιμέντο για να μη σπάσει το κεφάλι του, αλλά αρκετά σκληρό για να μην το ξηλώσει), γυμνός (για να μην προξενήσει, λέει, κακό στον εαυτό του, προσπαθώντας π.χ. να επιχειρήσει να στραγγαλιστεί) στο πάτωμα, χωρίς στρώμα. Στην ερώτησή μου πόσο μπορεί να μείνει εκεί, ένας φύλακας μου απάντησε ίσως και πέντε μέρες.