Οι ζωές των αναπήρων στη λαιμητόμο των αλγορίθμων.
3 Δεκέμβρη , τέσσερις μόλις ημέρες μετά την μαύρη επέτειο της 30ης Νοεμβρίου 1943, ημέρα που οι ναζί μαζί με τα τάγματα ασφαλείας και τους δοσίλογους της τότε κατοχικής κυβέρνησης εξαπολύουν μαζικό πογκρόμ στους 15.000 αναπήρους πολέμου που περιθάλπονταν στα νοσοκομεία της Αθήνας που είχαν γίνει μόνιμο σπίτι τους για τη χρόνια περίθαλψή τους από τα σοβαρά τραύματά τους.
Εκεί μέσα οργάνωσαν τη ζωή τους διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης παραμερίζοντας και διώχνοντας τους διορισμένους μαυραγορίτες που διαχειρίζονταν τα τρόφιμα και τα φάρμακα τους. Μέσα στο χρόνο και με το κεφάλι ψηλά οι ανάπηροι μέσα στην κατοχή έστησαν τη δική τους αντίσταση μαζεύοντας όπλα διοχετεύοντας τα στον ΕΛΑΣ. Ναζί και τάγματα ασφαλείας, αφού δεν κατάφεραν να σπάσουν την αντίσταση των αναπήρων, μπήκαν μέσα στα 18 νοσοκομεία της χώρας συλλαμβάνοντας, λογχίζοντας, χτυπώντας και δολοφονώντας τους χιλιάδες αναπήρους που διέμεναν σε αυτά. Οι ανάπηροί ήταν οι πρώτοι, που ο Χίτλερ και οι Ναζί έβαλαν στο στόχαστρο και δολοφόνησαν μαζικά.
Σήμερα μετά από 7 δεκαετίες, εν μέσω κραυγών αναιμικής ανάπτυξης οι φτωχοί ανάπηροι και χρόνια πάσχοντες αντιμετωπίζουν τη φτώχεια την ανεργία και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Οι σημερινοί ανάπηροι βλέπουν το πρόσωπο τους μέσα στον Ντάνιελ Μπλέικ της γνωστής ομώνυμης ταινίας του Κεν Λόουτς. Τον Ντάνιελ Μπλέικ που είναι ένας απλός αριθμός. Ένας απλός αριθμός που είτε θα τους στείλει σε ένα επιδοτούμενο σύστημα εξαθλίωσης της ζωής τους είτε θα τους στείλει στη χοάνη της ανεργίας παζαρεύοντας την βαθμολογημένη ικανότητά τους να εργαστούν σε συνθήκες στυγνής εκμετάλλευσης.
Η ζωή μετριέται μέσω αλγορίθμων για μια τελική απόφαση που θα καθορίσει πως και εάν η ζωή του αναπήρου θα χρηματοδοτηθεί με ένα επίδομα, που θα πρέπει να καλύψει τα έξοδα επιβίωσής του και το πρόσθετο κόστος που πηγάζει από την αναπηρία. Κόστος που δεν έχει μετρηθεί ποτέ από τους κάθε λογής τεχνοκράτες των υπηρεσιών των αρμόδιων υπουργείων. 313 ευρώ αποτιμάται η ζωή του ανασφάλιστου αναπήρου, εφόσον δεν έχει τα ένσημα να διεκδικήσει σύνταξη αναπηρίας. 313 ευρώ για την κάλυψη των βιοτικών τους αναγκών και του κόστους της αναπηρίας του.
Χιλιάδες ψυχικά πάσχοντες βλέπουν τον εαυτό τους μέσα στον Τζόκερ, που διαλύεται πνευματικά σωματικά και ψυχικά από τους στυλοβάτες ενός ανθρωποφάγου συστήματος. Τον Τζόκερ που ισοπεδώνεται και διαλύεται από τηλεοπτικούς αστέρες που δεν διστάζουν να ποδοπατήσουν ανθρώπινες ζωές στο όνομα της τηλεθέασης και της ακροαματικότητας μεταφρασμένης σε χρήμα πολύ χρήμα και μιας ανελέητης ματαιοδοξίας για φήμη και δόξα.
Τους κάθε λογής μητροπολίτες με πρωτοστατνούντα τον μητροπολίτη Πειραιώς, που γράφουν ληβελλογραφήματα για τον άθεο Steven Ηawkings, χτυπώντας λυσσαλέα την αναπηρία του. Γιατί είναι αλήθεια ότι εάν ο επιστήμονας Steven Ηawkings ζούσε σε αυτή την έρμη χώρα, θα ήταν κλεισμένος σε ίδρυμα εκτός εκπαιδευτικού συστήματος και θα πέθαινε έως και δεμένος στο κρεβάτι κάποιου ιδρύματος τύπου «ΚΕΠΕΠ Λεχαινών»
Τους χιλιάδες ανασφάλιστους αναπήρους και χρόνια πάσχοντες, που οι κυβερνώντες θέλουν να μας πείσουν ότι έχουν ισότιμη πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα παροχών υγείας, όταν τα κονδύλια του κλειστού προϋπολογισμού του Εθνικού Οργανισμού Παροχών Υπηρεσιών Υγείας, που διατίθενται για τις νέες τεχνολογίες θεραπείας και βελτίωσης της ζωής χρονίως πασχόντων μειώνονται ακόμα και για νόσους που ο επιπολασμός τους, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, αγγίζει το 5% με 8%..
Τους ανασφάλιστους νεφροπαθείς, που η προηγούμενη Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ δεν τόλμησε να λύσει οριστικά την ένταξή τους σε τακτικά προγράμματα αιμοκάθαρσης αλλά προχώρησε σε ευκαιριακές λύσεις, με αποτέλεσμα νέοι ανασφάλιστοι νεφροπαθείς να περιφέρονται από εφημερία νοσοκομείου σε εφημερία νοσοκομείου με ανυπολόγιστες συνέπειες για τη διατήρηση της υγείας τους και της ίδιας τους της ζωής.
Τους ανασφάλιστους διαβητικούς, που συνεχίζουν και στα χρόνια της επικαλούμενης «ανάπτυξης», να ψάχνουν τις ταινίες μέτρησης σακχάρου σε κοινωνικά φαρμακεία, ομάδες αλληλεγγύης που σύστησαν οι συμπάσχοντες και οι σύλλογοι ασθενών και συμπασχόντων τον καιρό της κρίσης. Τους ανασφάλιστους διαβητικούς, που αν τολμήσουν να προμηθευτούν τις ταινίες χαμηλού κόστους για τη μέτρηση της γλυκόζης τους είναι βέβαιο ότι ο διαβήτης τους θα συνοδευτεί από επιπλοκές της νόσου που οδηγούν σε βαριές αναπηρίες.
Τους καρδιοπαθείς που περιμένουν πολλούς μήνες στις λίστες των δημόσιων νοσοκομείων για να χειρουργηθούν. Αλλοίμονο εάν δεν έχει ο ταλαίπωρος ένα κομπόδεμα στην άκρη για το σωτήριο χειρουργείο σε ιδιωτική κλινική με το κόστος να υπολογίζεται στα 4000 ευρώ και να ανεβαίνει ανάλογα με την κλινική και τον γιατρό.
Τους γονείς παιδιών με βαριές και πολλαπλές αναπηρίες, που δεκαετίες τώρα αγωνιούν για την τύχη των παιδιών τους μετά το θάνατό τους, αφού ότι έχει γίνει σε επίπεδο οργάνωσης υπηρεσιών και συνεχούς φροντίδας και υποστήριξης έχει γίνει από τους ίδιους, μέσω της ίδρυσης και λειτουργίας σχετικών Κέντρων που λειτουργούν ως Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου. Έτσι έλυσε το ελληνικό κράτος διαχρονικά το θέμα της υποστήριξης και φροντίδας βαριά αναπήρων, όπου ο τομέας της Πρόνοιας αποτελούσε τον φτωχό συγγενή του τομέα της Υγείας. Τώρα Πρόνοια, Υγεία και Εκπαίδευση με τη συνεχή μνημονιακή νεοφιλελεύθερη επίθεση αποτελούν τον φτωχό συγγενή της ελληνικής οικονομίας.
Τους καρκινοπαθείς της Μακεδονίας που καταγγέλουν ότι οι αξονικοί τομογράφοι άλλοτε λειτουργούν και άλλοτε όχι ενώ 11 χρόνια περιμένουν την υλοποίηση εξαγγελιών για τη δημιουργία Ογκολογικού Νοσοκομείου στις παρυφές της Θεσσαλονίκης.
Μακρύς, ατελείωτος ο κατάλογος που δείχνει τη δραματική ζωή που βιώνουν πίσω από κλειστές πόρτες πολλοί ανάπηροι, χρόνια πάσχοντες και οι οικογένειες τους. Είναι η ζωή των πολλών Τζόκερ που παλεύουν να επιβιώσουν. Όχι να ζήσουν.
Είναι η εποχή που πρέπει να ηχήσουν οι στίχοι του Μπρεχτ:
Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι
Άννα μην κλαις
Θα γυρέψουμε βερεσέ από τον Μπακάλη.
Μιλάνε για του έθνους ξανά την τιμή.
Άννα μην κλαις.
Στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί.
Σήμερα μετά από 7 δεκαετίες, εν μέσω κραυγών αναιμικής ανάπτυξης οι φτωχοί ανάπηροι και χρόνια πάσχοντες αντιμετωπίζουν τη φτώχεια την ανεργία και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Οι σημερινοί ανάπηροι βλέπουν το πρόσωπο τους μέσα στον Ντάνιελ Μπλέικ της γνωστής ομώνυμης ταινίας του Κεν Λόουτς. Τον Ντάνιελ Μπλέικ που είναι ένας απλός αριθμός. Ένας απλός αριθμός που είτε θα τους στείλει σε ένα επιδοτούμενο σύστημα εξαθλίωσης της ζωής τους είτε θα τους στείλει στη χοάνη της ανεργίας παζαρεύοντας την βαθμολογημένη ικανότητά τους να εργαστούν σε συνθήκες στυγνής εκμετάλλευσης.
Η ζωή μετριέται μέσω αλγορίθμων για μια τελική απόφαση που θα καθορίσει πως και εάν η ζωή του αναπήρου θα χρηματοδοτηθεί με ένα επίδομα, που θα πρέπει να καλύψει τα έξοδα επιβίωσής του και το πρόσθετο κόστος που πηγάζει από την αναπηρία. Κόστος που δεν έχει μετρηθεί ποτέ από τους κάθε λογής τεχνοκράτες των υπηρεσιών των αρμόδιων υπουργείων. 313 ευρώ αποτιμάται η ζωή του ανασφάλιστου αναπήρου, εφόσον δεν έχει τα ένσημα να διεκδικήσει σύνταξη αναπηρίας. 313 ευρώ για την κάλυψη των βιοτικών τους αναγκών και του κόστους της αναπηρίας του.
Χιλιάδες ψυχικά πάσχοντες βλέπουν τον εαυτό τους μέσα στον Τζόκερ, που διαλύεται πνευματικά σωματικά και ψυχικά από τους στυλοβάτες ενός ανθρωποφάγου συστήματος. Τον Τζόκερ που ισοπεδώνεται και διαλύεται από τηλεοπτικούς αστέρες που δεν διστάζουν να ποδοπατήσουν ανθρώπινες ζωές στο όνομα της τηλεθέασης και της ακροαματικότητας μεταφρασμένης σε χρήμα πολύ χρήμα και μιας ανελέητης ματαιοδοξίας για φήμη και δόξα.
Τους κάθε λογής μητροπολίτες με πρωτοστατνούντα τον μητροπολίτη Πειραιώς, που γράφουν ληβελλογραφήματα για τον άθεο Steven Ηawkings, χτυπώντας λυσσαλέα την αναπηρία του. Γιατί είναι αλήθεια ότι εάν ο επιστήμονας Steven Ηawkings ζούσε σε αυτή την έρμη χώρα, θα ήταν κλεισμένος σε ίδρυμα εκτός εκπαιδευτικού συστήματος και θα πέθαινε έως και δεμένος στο κρεβάτι κάποιου ιδρύματος τύπου «ΚΕΠΕΠ Λεχαινών»
Τους χιλιάδες ανασφάλιστους αναπήρους και χρόνια πάσχοντες, που οι κυβερνώντες θέλουν να μας πείσουν ότι έχουν ισότιμη πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα παροχών υγείας, όταν τα κονδύλια του κλειστού προϋπολογισμού του Εθνικού Οργανισμού Παροχών Υπηρεσιών Υγείας, που διατίθενται για τις νέες τεχνολογίες θεραπείας και βελτίωσης της ζωής χρονίως πασχόντων μειώνονται ακόμα και για νόσους που ο επιπολασμός τους, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, αγγίζει το 5% με 8%..
Τους ανασφάλιστους νεφροπαθείς, που η προηγούμενη Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ δεν τόλμησε να λύσει οριστικά την ένταξή τους σε τακτικά προγράμματα αιμοκάθαρσης αλλά προχώρησε σε ευκαιριακές λύσεις, με αποτέλεσμα νέοι ανασφάλιστοι νεφροπαθείς να περιφέρονται από εφημερία νοσοκομείου σε εφημερία νοσοκομείου με ανυπολόγιστες συνέπειες για τη διατήρηση της υγείας τους και της ίδιας τους της ζωής.
Τους ανασφάλιστους διαβητικούς, που συνεχίζουν και στα χρόνια της επικαλούμενης «ανάπτυξης», να ψάχνουν τις ταινίες μέτρησης σακχάρου σε κοινωνικά φαρμακεία, ομάδες αλληλεγγύης που σύστησαν οι συμπάσχοντες και οι σύλλογοι ασθενών και συμπασχόντων τον καιρό της κρίσης. Τους ανασφάλιστους διαβητικούς, που αν τολμήσουν να προμηθευτούν τις ταινίες χαμηλού κόστους για τη μέτρηση της γλυκόζης τους είναι βέβαιο ότι ο διαβήτης τους θα συνοδευτεί από επιπλοκές της νόσου που οδηγούν σε βαριές αναπηρίες.
Τους καρδιοπαθείς που περιμένουν πολλούς μήνες στις λίστες των δημόσιων νοσοκομείων για να χειρουργηθούν. Αλλοίμονο εάν δεν έχει ο ταλαίπωρος ένα κομπόδεμα στην άκρη για το σωτήριο χειρουργείο σε ιδιωτική κλινική με το κόστος να υπολογίζεται στα 4000 ευρώ και να ανεβαίνει ανάλογα με την κλινική και τον γιατρό.
Τους γονείς παιδιών με βαριές και πολλαπλές αναπηρίες, που δεκαετίες τώρα αγωνιούν για την τύχη των παιδιών τους μετά το θάνατό τους, αφού ότι έχει γίνει σε επίπεδο οργάνωσης υπηρεσιών και συνεχούς φροντίδας και υποστήριξης έχει γίνει από τους ίδιους, μέσω της ίδρυσης και λειτουργίας σχετικών Κέντρων που λειτουργούν ως Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου. Έτσι έλυσε το ελληνικό κράτος διαχρονικά το θέμα της υποστήριξης και φροντίδας βαριά αναπήρων, όπου ο τομέας της Πρόνοιας αποτελούσε τον φτωχό συγγενή του τομέα της Υγείας. Τώρα Πρόνοια, Υγεία και Εκπαίδευση με τη συνεχή μνημονιακή νεοφιλελεύθερη επίθεση αποτελούν τον φτωχό συγγενή της ελληνικής οικονομίας.
Τους καρκινοπαθείς της Μακεδονίας που καταγγέλουν ότι οι αξονικοί τομογράφοι άλλοτε λειτουργούν και άλλοτε όχι ενώ 11 χρόνια περιμένουν την υλοποίηση εξαγγελιών για τη δημιουργία Ογκολογικού Νοσοκομείου στις παρυφές της Θεσσαλονίκης.
Μακρύς, ατελείωτος ο κατάλογος που δείχνει τη δραματική ζωή που βιώνουν πίσω από κλειστές πόρτες πολλοί ανάπηροι, χρόνια πάσχοντες και οι οικογένειες τους. Είναι η ζωή των πολλών Τζόκερ που παλεύουν να επιβιώσουν. Όχι να ζήσουν.
Είναι η εποχή που πρέπει να ηχήσουν οι στίχοι του Μπρεχτ:
Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι
Άννα μην κλαις
Θα γυρέψουμε βερεσέ από τον Μπακάλη.
Μιλάνε για του έθνους ξανά την τιμή.
Άννα μην κλαις.
Στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί.
*Ενεργό μέλος του αναπηρικού κινήματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου