Το δικαίωμα στην υγεία είναι δικαίωμα στη ζωή και αυτό συνδέεται με τη στέγη, την τροφή και τις εργασιακές σχέσεις
της Μαρίας Χλωρού
Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι συνάνθρωποί μας στρέφονται στις ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τα εισοδήματά τους, μετά από την πολυετή οικονομική κρίση και τον καλπάζοντα πληθωρισμό.
Οι δαπάνες για ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας στην Ελλάδα υπολογίζονται στο 40% των συνολικών δαπανών για την υγεία και βρίσκονται στις τρεις υψηλότερες στην Ευρώπη (στοιχεία ΠΟΕΔΗΝ, Σεπτέμβριος 2023). Η φτωχή Ελλάδα, με το 26% και πάνω του πληθυσμού της κάτω από το όριο της φτώχειας, (προτελευταία χώρα μετά τη Βουλγαρία), είναι πρώτη από όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ σε ιδιωτικές δαπάνες για φάρμακα και σε ιδιωτικές δαπάνες για την υγεία.
Το πιο τραγικό, όμως, είναι ότι η μια μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού μένει παντελώς αποκλεισμένη από τις υπηρεσίες υγείας, με ανυπολόγιστες, ακόμα, συνέπειες.
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι νεολαίοι, οι σπουδαστές, οι μετανάστες, δεν μπορούν να επισκεφτούν τις ιδιωτικές διαγνωστικές αλυσίδες και κλινικές, δεν αντέχουν να πληρώσουν τα απογευματινά ιατρεία, δεν μπορούν να πάνε σε ιδιώτη γιατρό.
Η υγεία των φτωχών ανθρώπων βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο!
Οι Πρωτοβάθμιες Μονάδες Υγείας (πρώην ΙΚΑ, Κέντρα Υγείας κ.λπ.) υπολειτουργούν, με ελάχιστους γιατρούς. Η αναμονή για ένα ραντεβού μπορεί να φτάσει τους 4 μήνες ενώ συνήθως λείπουν σημαντικές ειδικότητες. Με το φιάσκο του «οικογενειακού γιατρού» και την έλλειψη Πρωτοβάθμιων Υπηρεσιών Υγείας επιβαρύνονται ακόμη περισσότερο τα νοσοκομεία στα οποία καταφεύγει όλο και περισσότερος κόσμος για οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας.
Στα νοσοκομεία της χώρας, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα, τα ράντζα έχουν γίνει κανόνας ενώ η αναμονή 8-12 ωρών, μέχρι να εξετασθεί κανείς στα επείγοντα, είναι συνηθισμένη. Η αναλογία νοσοκομειακών κλινών στην Ελλάδα είναι 3,5 κλίνες ανά 1.000 κατοίκους ενώ στην Ευρώπη ο αντίστοιχος αριθμός είναι 5,3 κλίνες ανά 1.000 κατοίκους.
Για τις χειρουργικές επεμβάσεις η αναμονή φτάνει και τα 3 χρόνια. Μόνο για την Αττική υπάρχουν 4.000 ασθενείς σε λίστα που περιμένουν να χειρουργηθούν, σύμφωνα με στοιχεία της ΠΟΕΔΗΝ.
Οι Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας βρίσκονται σε ακόμα χειρότερη κατάσταση και με πλήρη ανυπαρξία υπηρεσιών σε πρωτοβάθμιο επίπεδο. Εξ αιτίας αυτής της έλλειψης οι ασθενείς και οι οικογένειές τους μένουν χωρίς βοήθεια, με μόνη λύση την προσέλευση και νοσηλεία στο εφημερείο κάποιου νοσοκομείου, μακριά από τον τόπο κατοικίας και χωρίς συνέχιση της φροντίδας μετά τη νοσηλεία.
Η Ελλάδα δαπανά μόλις το 5% του ΑΕΠ της για την υγεία ενώ ο μέσος όρος για τις Ευρωπαϊκές χώρες είναι στο 7,5% του ΑΕΠ. Η υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση του ΕΣΥ είναι πάγια πρακτική της νεοφιλελεύθερης Κυβέρνησης με στόχο την υποβάθμιση και την ιδιωτικοποίηση.
Καμιά μόνιμη πρόσληψη προσωπικού δεν έγινε στο Εθνικό Σύστημα Υγείας σε όλη την περίοδο της πανδημίας ενώ πολλοί γιατροί και άλλοι υγειονομικοί παραιτούνται, κυρίως στην επαρχία, καθώς δεν αντέχουν τις πολλές εφημερίες, την εντατικοποίηση της δουλειάς, τις διαρκείς μετακινήσεις και τους χαμηλούς μισθούς.
Μαζί με τις συνταξιοδοτήσεις, ο αριθμός των υγειονομικών που έχουν αποχωρήσει από το σύστημα τα 2,5 τελευταία χρόνια είναι 10.000 (στοιχεία Υπουργείου Εσωτερικών).
Εδώ και 4 χρόνια εκκρεμούν οι 4.000 μόνιμες προσλήψεις υγειονομικών με τη διαδικασία του ΑΣΕΠ, αριθμός που φυσικά είναι σταγόνα στον ωκεανό αφού το 45% των οργανικών θέσεων στο ΕΣΥ παραμένουν κενές και οι αποχωρήσεις είναι πολλαπλάσιες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ομοσπονδίας (ΠΟΕΔΗΝ) από το ΕΣΥ λείπουν 6.500 γιατροί, 20.000 νοσηλευτές και 2.500 κλίνες ΜΕΘ.
Ταυτόχρονα, 20.000 συμβασιούχοι υγειονομικοί στο ΕΣΥ, με διάφορες συμβάσεις ορισμένου χρόνου, βρίσκονται σε μια διαρκή ομηρία εδώ και 5 χρόνια και καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Οι εργολαβικές εταιρείες έχουν αναλάβει την καθαριότητα, τη φύλαξη και το φαγητό και εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους με πολύ χαμηλούς μισθούς (350 – 500 ευρώ) και τραγικές εργασιακές συνθήκες ενώ κοστίζουν στο σύστημα περισσότερο, περίπου το διπλάσιο, από μια κανονική πρόσληψη στο ΕΣΥ.
Οι γιατροί και οι γενικά οι υγειονομικοί στην Ελλάδα είναι από τους πιο χαμηλά αμειβόμενους στην Ευρώπη και χωρίς δώρα (επιδόματα αδείας, Χριστουγέννων, Πάσχα) από το 2011. Οι αυξήσεις που έκανε πρόσφατα η κυβέρνηση είναι τόσο μικρές που θα έπρεπε να ντρέπεται κανείς να τις ανακοινώσει. Είναι κατά μέσο όρο 70 ευρώ το μήνα ενώ η ανακοίνωση για αύξηση 20% στους γιατρούς είναι ψευδής γιατί αφορά μόνο στην αμοιβή ανά ώρα εφημερίας. Ενδεικτικά, ένας διευθυντής γιατρός στην Ελλάδα αμείβεται με 2.500 ευρώ ενώ στην Κύπρο ένας γιατρός (όχι σε θέση διευθυντή), αμείβεται με 7.000 έως 8.000 ευρώ. Ταυτόχρονα οι διοικητές των Νοσοκομείων και άλλων Οργανισμών πήραν αύξηση 70% !
Το κυβερνητικό σχέδιο για την Υγεία προβλέπει ολοκληρωτική διάλυση του ΕΣΥ, άνοιγμα σε ιδιώτες, επέκταση των απογευματινών ιατρείων, καθιέρωση των απογευματινών χειρουργείων (επί πληρωμή), επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας.
Δύο από τους βασικούς διακηρυγμένους στόχους της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι :
– η συγχώνευση κλινικών και το κλείσιμο Νοσοκομείων, όπως επιχειρήθηκε στο νοσοκομείο της Ιεράπετρας.
– η ιδιωτικοποίηση που έχει ήδη ξεκινήσει (Ογκολογική Μονάδα Παίδων) και η μετατροπή των Δημόσιων Νοσοκομείων σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου.
Ο νέος Υπουργός Υγείας Άδωνης Γεωργιάδης έχει μεγάλη εμπειρία στο κλείσιμο και κατάργηση Υπηρεσιών Υγείας στο παρελθόν. Επί των ημερών του έκλεισε και υποβαθμίστηκε, μεταξύ άλλων, το Νοσοκομείο Δυτικής Αθήνας Αγία Βαρβάρα (πρώην Λοιμωδών Νοσημάτων) και διαλύθηκαν οι τοπικές Μονάδες Υγείας (πρώην ΙΚΑ) το 2014.
Στις 17 Ιανουαρίου, ο νέος Υπουργός Υγείας πραγματοποίησε συνάντηση με τους διοικητές των νοσοκομείων στην οποία ανέφερε ότι θα αξιολογηθούν με βάση το πόσο κοντά θα μείνουν στον προϋπολογισμό του κάθε νοσοκομείου. Πόσο δηλαδή θα συμμορφωθούν στις περιορισμένες προβλεπόμενες δαπάνες του έτους.
Ανακοίνωσε επίσης και ένα νέο ψηφιακό σύστημα αρχειοθέτησης – καταγραφής για τις λίστες των χειρουργείων. Και ενώ το 40% των χειρουργικών κλινών είναι κλειστές, λόγω έλλειψης προσωπικού, φαίνεται ότι η αναμονή στα χειρουργεία, σύμφωνα με τον Γεωργιάδη, θα μειωθεί αν φτιαχτεί μια καλή ψηφιοποιημένη λίστα αλλά όχι οπωσδήποτε με προσλήψεις προσωπικού και αναισθησιολόγων.
Τη στιγμή που ο Υπουργός έκανε αυτές οι ανακοινώσεις, μια αναισθησιολόγος, στο νοσοκομείο Παπανικολάου στη Θεσσαλονίκη, κατέρρευσε από εγκεφαλικό, μπροστά στα μάτια των συναδέλφων της, μετά από 24 ώρες συνεχόμενης εργασίας. Στο ίδιο νοσοκομείο εργάζονται 8 αναισθησιολόγοι, για 26 οργανικές θέσεις ενώ σύμφωνα με τις αυξημένες ανάγκες ο απαιτούμενος αριθμός για πλήρη λειτουργία και κάλυψη είναι 40! (εφ.συν. 18-01-24).
Η κατάσταση στην Ψυχική Υγεία
Η κατάσταση στην Γενική Υγεία είναι τραγική αλλά στην Ψυχική Υγεία είναι ακόμα χειρότερη. Αν και ο αριθμός των ψυχικών παθήσεων και εξαρτήσεων στη χώρα έχει αυξηθεί δραματικά, τα τελευταία χρόνια και κατά την διάρκεια της πανδημίας, αντίθετα, η δυνατότητα πρόσβασης σε αντίστοιχες υπηρεσίες έχει μειωθεί για όλο τον πληθυσμό.
Ολόκληρες περιοχές της χώρας βρίσκονται χωρίς καμιά υπηρεσία Ψυχικής Υγείας με τραγικές συνέπειες. Η ανυπαρξία υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας σε πρωτοβάθμιο επίπεδο (Εξωτερικά Ιατρεία, Κέντρα Ημέρας κ.λπ.) οδηγεί συχνά σε νοσηλείες, κυρίως ακούσιες, στα μεγάλα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία ή στους ψυχιατρικούς τομείς των Γενικών Νοσοκομείων, μακριά από τον τόπο κατοικίας του ασθενή. Οι νοσηλείες αυτές δεν ακολουθούνται από συνέχιση της φροντίδας κοντά στον τόπο κατοικίας του ασθενή ενώ ο ίδιος και η οικογένειά του μένουν μόνοι και αβοήθητοι μπροστά στην ψυχική νόσο και το στίγμα.
Τα τρία μεγάλα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία της χώρας, το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής (Δαφνί), το Δρομοκαΐτειο και το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος εισαγωγών και περίθαλψης για όλη την Ελλάδα.
Είναι και τα τρία υποστελεχωμένα, με παλαιωμένες υποδομές και τα ράντζα είναι σύνηθες φαινόμενο όπως και στις ψυχιατρικές κλινικές των Γενικών Νοσοκομείων.
Χωρίς επαρκές προσωπικό, οι θεραπευτικές παρεμβάσεις είναι εξαιρετικά φτωχές και οι πρακτικές της μηχανικής καταστολής (δεσίματα) ή χημικής καταστολής γίνονται όλο και πιο συχνές. Συχνά η νοσηλεία σε ψυχιατρική κλινική γίνεται μια επώδυνη και τραυματική εμπειρία για τον ψυχισμό τού πάσχοντα και προσβάλει την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητά του. Ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι μετατρέπονται από θεραπευτές σε φύλακες ασθενών. Δεν μπορεί η απάντηση στην ψυχική νόσο, σήμερα να είναι ο εγκλεισμός και το φάρμακο.
Τα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία και οι ψυχιατρικοί τομείς των Γενικών Νοσοκομείων λειτουργούν κάτω από το όριο ασφάλειας για τους ασθενείς και τους εργαζόμενους.
Το νέο νομοσχέδιο για την Ψυχική Υγεία
Στις 1-11-2023, το Υπουργείο Υγείας εξήγγειλε ένα νέο νομοσχέδιο για την Ψυχική Υγεία. Με αυτό προβλέπεται η κατάργηση του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής (Δαφνί) και του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης και η μετατροπή τους σε ένα Δίκτυο Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας, με πρόσχημα την ψυχιατρική μεταρρύθμιση. Με το νομοσχέδιο ξεπερνιούνται και τα τελευταία εμπόδια για την ιδιωτικοποίηση της Ψυχικής Υγείας αφού μέλη του Δικτύου μπορούν να γίνουν και οι Ιδιωτικές Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας (κλινικές και δομές αποκατάστασης) που μπορεί να είναι κερδοσκοπικού ή μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.
Στο νομοσχέδιο επιχειρείται μια οργανωτική διάταξη των υπηρεσιών και μια διαφορετικού τύπου διαχείριση χωρίς να γίνεται αναφορά στην ανάπτυξη νέων υπηρεσιών, προσλήψεων και αναβάθμισης. Το πνεύμα και η φιλοσοφία του νομοσχεδίου βρίσκεται μακριά από οποιαδήποτε προσπάθεια Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης στη χώρα, μακριά από οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης, ανοίγματος στην κοινότητα, φροντίδας και εξάλειψης του στίγματος της ψυχικής νόσου.
Στο νέο νομοσχέδιο για την Ψυχική Υγεία δεν προβλέπονται νέες δομές και υπηρεσίες με μια εξαίρεση: προβλέπεται η δημιουργία ειδικών ψυχιατρικών τμημάτων για τους δυσίατους ασθενείς. Για αυτούς που χαρακτηρίζονται «δύσκολα περιστατικά» και για τα οποία το σύστημα προβλέπει ειδική μεταχείριση σε ειδικούς χώρους.
Το κλείσιμο των δύο μεγάλων Ψυχιατρικών Νοσοκομείων γίνεται με πρόσχημα την ολοκλήρωση της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης. Όμως δεν μπορείς να ολοκληρώσεις κάτι που δεν έχει αρχίσει και η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση στη χώρα δεν ξεκίνησε ουσιαστικά ποτέ. Αυτό που ξεκίνησε, πριν από 20 χρόνια περίπου και ονομάστηκε Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση είναι η μετεγκατάσταση των ασθενών σε νέες δομές (διαμερίσματα, οικοτροφεία) οι οποίες όμως λειτουργούν με την ίδια φιλοσοφία και πρακτική του ασύλου.
Το γεγονός ότι δεν υπήρξε ποτέ Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα καταδεικνύουν αμείλικτα και απλοί αριθμοί όπως το ποσοστό των αναγκαστικών ψυχιατρικών νοσηλειών (ακούσιες νοσηλείες) που φτάνουν το 75% του συνόλου των νοσηλειών, ποσοστό που ήταν ακριβώς ίδιο και πριν 20-30 χρόνια και που απέχει πολύ από το 25% που είναι ο μέσος όρος για τις ευρωπαϊκές χώρες.
Το νέο νομοσχέδιο για τη θεραπεία Απεξάρτησης
Στο ίδιο νομοσχέδιο (Δελτίο Τύπου Υπουργείου Υγείας 1-11-23) προβλέπεται η κατάργηση όλων των Θεραπευτικών Προγραμμάτων Απεξάρτησης που λειτουργούν στη χώρα και η ένταξή τους σε ένα νέο Οργανισμό (Εθνικός Οργανισμός Πρόληψης και Αντιμετώπισης Εξαρτήσεων Ε.Ο.Π.Α.Ε.) που θα είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου.
Στον Οργανισμό αυτό, θα ενταχθούν, αφού καταργηθούν, το ΚΕΘΕΑ (Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων, Ιδιωτικού Δικαίου), ο ΟΚΑΝΑ (Οργανισμός κατά των Ναρκωτικών, Ιδιωτικού Δικαίου) και όλα τα Δημόσια Προγράμματα Απεξάρτησης που λειτουργούν στα Νοσοκομεία : ΙΑΝΟΣ και ΑΡΓΩ – Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, ΔΙΑΠΛΟΥΣ – Νοσοκομείο Κέρκυρας, Μονάδα Σωματικής Αποτοξίνωσης – Νοσοκομείο Ιωαννίνων και 18 ΑΝΩ – Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής.
Αυτό σημαίνει ότι η τόσο η Μονάδα Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ με την μεγάλη ιστορία της (45 χρόνων) όσο και τα άλλα Δημόσια Θεραπευτικά Προγράμματα αποσπώνται από το Εθνικό Σύστημα Υγείας και χάνουν τον Δημόσιο χαρακτήρα τους.
Ο ΕΟΠΑΕ θα διοικείται από Δ.Σ. που θα ορίζει η κυβέρνηση, θα έχει την ευελιξία που έχουν τα ΝΠΙΔ, σε οικονομικό και διοικητικό επίπεδο, σε επίπεδο συμβάσεων και συνεργασίας με άλλους ιδιωτικούς φορείς και την ευελιξία να προσλαμβάνει προσωπικό με σχέσεις εργασίας διαφορετικές από αυτές που ισχύουν στο ΕΣΥ.
Με το νέο νομοσχέδιο, ο Δημόσιος χαρακτήρας της Θεραπείας Απεξάρτησης καταργείται και αυτό έχει μια μεγάλη σημασία για την κοινωνία.
Η συγχώνευση σε ένα τόσο μεγάλο Οργανισμό (1500 και πλέον εργαζομένων) αλλάζει την φυσιογνωμία των Θεραπευτικών Προγραμμάτων. Δημιουργείται ένα γραφειοκρατικό σύστημα διαχείρισης και διοίκησης. Χάνεται έτσι η ιδιαίτερη κουλτούρα και φιλοσοφία των Προγραμμάτων και κινδυνεύει ο θεραπευτικός πλουραλισμός ενώ δεν διασφαλίζεται το θεραπευτικό συνεχές. Τα στοιχεία αυτά είναι πολύ σημαντικά για τους εξαρτημένους ανθρώπους, για την επιλογή που θα κάνουν και την θεραπευτική σχέση που αναπτύσσουν καθώς εντάσσονται σε θεραπεία.
Το νέο νομοσχέδιο επιχειρεί να αλλάξει τα πάντα στο πεδίο των εξαρτήσεων και να διαλύσει θεραπευτικές πρακτικές με πολύ καλά και αναγνωρισμένα αποτελέσματα σε όλη την Ευρώπη. Αν ψηφιστεί θα είναι ένα σοβαρό πλήγμα για τα “στεγνά” θεραπευτικά προγράμματα (δεν χορηγούν υποκατάστατα) που βοηθούν τους εξαρτημένους ανθρώπους όχι μόνο να απεξαρτηθούν από τις ουσίες αλλά να επανενταχθούν στην κοινωνία ως ισότιμα και ενεργά μέλη. Θα είναι ένα σοβαρό πλήγμα σε μια περίοδο που κυριαρχεί η αντίληψη ότι η εξάρτηση είναι μια νόσος του εγκεφάλου και για την εμφάνισή της δεν ευθύνονται ψυχολογικοί και κοινωνικοί παράγοντες.
Ποιες είναι οι Υπηρεσίες Υγείας που θέλουμε και έχουμε ανάγκη
Για την αλλαγή της κατάστασης στο πεδίο της Υγείας στη χώρα αλλά και για την ανατροπή όλων των σχεδίων για την Υγεία που καταστρώνει το νεοφιλελεύθερο επιτελικό κράτος απαιτείται ένα νέο πανυγειονομικό κίνημα.
Ένα κίνημα στο οποίο δεν αρκεί να συμμετέχουν μόνο οι εργαζόμενοι αλλά όλος ο πληθυσμός. Ένα κίνημα που δεν θα προβάλει απλά αντίσταση στα νέα σχέδια του Κεφαλαίου για την Υγεία αλλά θα προτάξει μια σειρά μεταβατικά αιτήματα. Τα αιτήματα αυτά βρίσκονται εκ των πραγμάτων σε ρήξη και σύγκρουση με το σύστημα που καταστρέφει τις ζωές μας και μας οδηγεί στο θάνατο, συμβολικά και κυριολεκτικά. Αιτήματα που απαιτούν ρήξη και σύγκρουση με το Κράτος και τους θεσμούς του σε μια επαναστατική μεταβατική διαδικασία προς τον σοσιαλισμό.
Όχι απλά για την Υγεία που μπορούμε αλλά για την Υγεία που θέλουμε και απαιτούμε, για την κοινωνία που θέλουμε και μπορούμε να ονειρευτούμε.
Απαιτούμε, διεκδικούμε και παλεύουμε για:
Να μην ψηφιστεί το νέο νομοσχέδιο για την Ψυχική Υγεία και τις Εξαρτήσεις.
Δημόσια και δωρεάν Προγράμματα Απεξάρτησης σε όλη την χώρα.
Πλήρεις, δωρεάν και υψηλού επιπέδου Υπηρεσίας Υγείας σε όλα τα επίπεδα στα πλαίσια του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Πλήρεις, δωρεάν Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας ανοικτές στην κοινότητα, προσβάσιμες σε όλους.
Άμεσες προσλήψεις μόνιμων υγειονομικών. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων στην Υγεία.
Να μην κλείσουν, συγχωνευτούν ή καταργηθούν κλινικές και Νοσοκομεία.
Να αξιοποιηθούν όλες οι υποδομές στα Νοσοκομεία.
Να αποκλεισθούν οι εργολάβοι και τα ιδιωτικά μαγαζιά από τα Νοσοκομεία.
Να καταργηθούν τα Ιδιωτικά Νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας και Δομές λοιπών υπηρεσιών υγείας (ΜΚΟ, δομές αποκατάστασης) και να ενσωματωθούν σε ένα σύγχρονο Εθνικό Σύστημα Υγείας, κάτω από εργατικό έλεγχο, χωρίς αποζημίωση στους ιδιώτες-ιδιοκτήτες. Να ενταχθούν όλοι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας με μόνιμες σχέσεις εργασίας.
Να εθνικοποιηθεί ο τομέας του φαρμάκου (έρευνα, παραγωγή, διανομή) με εργατικό έλεγχο και εντός του ΕΣΥ.
Παλεύουμε για την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας τόσο των υγειονομικών όσο και των ασθενών. Το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στην αξιοπρέπεια δεν είναι διαπραγματεύσιμο.
Βρισκόμαστε σε αναμέτρηση με το σύστημα της διάλυσης, της διαφθοράς και της ιδιωτικοποίησης της Υγείας που καταδικάζει την πλειοψηφία του πληθυσμού στην καταστροφή και το θάνατο.
Παλεύουμε για την ανάπτυξη μορφών συλλογικότητας, αυτο-οργάνωσης και αγώνα ενάντια στην καταστροφή της ζωής μας
Το δικαίωμα στην υγεία είναι δικαίωμα στη ζωή. Δεν είναι διαπραγματεύσιμο!
Πηγή : Νέα Προοπτική
Ιανουάριος 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου