«Θέλω Να Ακουστεί Η Φωνή Μου»

Γιώργος Μουρμούρης 

▸ Ο Μοχάμεντ έχασε τα πόδια του στο Ιράκ, εδώ και τρία χρόνια περιμένει να περάσει συνέντευξη για άσυλο

Ο Μοχάμεντ σε βίντεο: Με το ένα χέρι κρατά την κουπαστή της σκάλας, με το άλλο το αναπηρικό καροτσάκι. Κατεβαίνει ένα-ένα τα σκαλιά του σπιτιού για να βγει στο πεζοδρόμιο. Η Αθήνα είναι έτσι κι αλλιώς απροσπέλαστη για τα άτομα με αναπηρία. Για τους πρόσφυγες ΑΜΕΑ, είναι κόλαση. Ο Μοχάμεντ, 48 ετών σήμερα, έχασε και τα δύο του πόδια κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ. Φέρει πλαστικά μέλη και είναι μόνιμα καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, αντιμετωπίζοντας προβλήματα στα νεφρά, φέρει ένα ουρητικό σωληνάκι.

Έφτασε στην Ελλάδα πριν τρία χρόνια, μέσω Τουρκίας. Έζησε στη Μόρια και στη Μαλακάσα, ενώ στη συνέχεια, μέσω σχετικού προγράμματος του ΟΗΕ, του παραχωρήθηκε διαμέρισμα ,αρχικά στη Δάφνη και στη συνέχεια στην οδό Φυλής, όπου διαμένει μέχρι και σήμερα. Συναντηθήκαμε στην περιοχή της Βικτώριας, όπου έφτασε μόνος του με το αμαξίδιο. Συχνά αναγκάζεται να πραγματοποιεί πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις, πάντα μόνος του. «Εδώ και τρία χρόνια δεν μου έχουν ορίσει ημερομηνία συνέντευξης για την εξέταση του αιτήματός μου για άσυλο», μας λέει. «Πηγαίνω μόνος μου στην Κατεχάκη και στέκομαι στην ουρά, είχα ρωτήσει, αν γίνεται να στείλω δικηγόρο, μου είπαν ότι πρέπει να είμαι ο ίδιος εκεί». Στα επανειλημμένα αιτήματά του, όπως καταγγέλλει, είτε δεν λαμβάνει απάντηση, είτε απλώς παραπέμπεται στο αόριστο μέλλον. Για να μετακινηθεί μέχρι την Κατεχάκη, ο Μοχάμεντ πρέπει να κατέβει όπως-όπως τα δέκα σκαλιά που χωρίζουν το διαμέρισμα πρώτου ορόφου, στο οποίο μένει, από το πεζοδρόμιο, αφού η πολυκατοικία δεν έχει ασανσέρ, και στη συνέχεια να ακολουθήσει τον Γολγοθά των υπολοίπων ΑΜΕΑ, μέχρι να στηθεί επί ώρες στην ουρά της Υπηρεσίας Ασύλου.

«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχω τέτοια αντιμετώπιση, ήρθα εδώ για να ζήσω σαν άνθρωπος»

Ζει με ένα επίδομα μόλις 150 ευρώ που παίρνει από τον ΟΗΕ. Από τα χρήματα αυτά, ένα μέρος προορίζεται για τις βιοτικές του ανάγκες, δηλαδή για τις αναγκαίες αγορές από το σούπερ μάρκετ, από το οποίο ψωνίζει ο ίδιος. Ένα τεράστιο ποσό κατευθύνεται στα ιατρικά αναλώσιμα που χρειάζεται, καθώς, όπως καταγγέλλει, αν και διαθέτει ΑΜΚΑ, δεν έχει καταφέρει να εξυπηρετηθεί από κανένα νοσοκομείο. «“Δεν έχουμε” ή “να περιμένεις” είναι η μόνιμη απάντηση στο νοσοκομείο», λέει, αναφερόμενος στις φορές που έχει ζητήσει καινούργια ουρητικά σωληνάκια ή να επιδιορθωθούν στο ΚΑΤ τα σπασμένα πλαστικά του μέλη, τα οποία είναι τα ίδια που του τοποθέτησαν στο Ιράκ. «Μόνος μου αγοράζω τα σωληνάκια, μόνος μου επιδιορθώνω το αμαξίδιο», καταγγέλλει.

Ο Μοχάμεντ ταλαιπωρείται και μέσα στο σπίτι: Η πόρτα του μπάνιου είναι στενή. Για να μπει πρέπει να αφήσει το καροτσάκι και να περπατήσει στα τέσσερα. Έχει οργή για τις ΜΚΟ, πρώτα απ’ όλα για το ύφος τους: «Ξέρουν, αλλά δεν βοηθάνε», μας λέει. «Είχα ζητήσει βοήθεια για το διαμέρισμα, να βρεθεί κάποιο άλλο ή κάποιος να μείνει μαζί μου. Η απάντησή τους ήταν, “αυτό είναι και άμα σ’ αρέσει”. Μία άλλη φορά μου είπαν να ζητήσω βοήθεια από τους γείτονες. Πριν δύο μήνες, στο από πάνω διαμέρισμα είχαν σπάσει τα υδραυλικά και άρχισαν να τρέχουν νερά και στο δικό μου μπάνιο. Επί μέρες έπαιρνα τηλέφωνα, δεν με βοήθησε κανείς».

«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχω τέτοια αντιμετώπιση», λέει ο Μοχάμεντ. «Ήρθα εδώ για να ζήσω σαν άνθρωπος, δεν ήρθα για να κάνω μπίζνες. Θέλω να ακουστεί η φωνή μου».

Πηγή : Πριν