Φτωχαίνουμε για ''ανάπτυξη'', πολεμάμε για ''συνεργασία των κρατών'', καταπίνουμε χημικά και φυλακιζόμαστε για να ''είμαστε ασφαλείς'', μισούμε από ''αγάπη για την πατρίδα''... Τώρα πια ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ κιόλας ''ΓΙΑ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΟΥΜΕ''! Μια καλά οργανωμένη απάτη στην υπηρεσία των κυβερνώντων, μια έξυπνη αντιστροφή σχεδιασμένη σχεδόν λογοτεχνικά συνθέτει το σύγχρονο σκηνικό του κυρίαρχου λόγου πάνω στις ζωές μας, πάνω απ΄ όλα για το καλό μας. Ένα πλάνο απ' όπου δε θα μπορούσε να απουσιάζει η κυρίαρχη ψυχιατρική με τα μοντέλα και τις πρακτικές της. Και εδώ βρίσκεται ο ρόλος του πρόσφατου νομοσχεδίου περί ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ.
Πρόκειται για τον υπό συζήτηση νόμο που προωθείται από το Υπουργείο Υγείας σύμφωνα με τον οποίο προβλέπεται υποχρεωτική/ακούσια λήψη αγωγής σε ανθρώπους οι οποίοι κρίνονται πως χρήζουν ψυχιατρικής υποστήριξης, με δικαστική διαμεσολάβηση. Με άλλα λόγια μια απλή εισαγγελική παραγγελία θα εξαναγκάζει τον άνθρωπο να λαμβάνει τα φάρμακα που θα του συστήνονται, με ΠΟΙΝΙΚΕΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ στην περίπτωση που το αρνηθεί. Όπως υπαινίσσεται ο νομοθέτης, γονείς ή συγγενικό περιβάλλον θα προνοούν για τη λήψη της θεραπείας από την λήπτη. Στόχος του νομοθετήματος όπως αναγγέλλουν είναι η αποσυμφόρηση των ψυχιατρικών κλινικών στο όνομα της υποχρηματοδότησης, ο περιορισμός της ''επικυνδυνότητας'' του ''ασθενή'' και η ομαλή εξέλιξη της θεραπείας.
Πόσο σίγουροι όμως είμαστε γι' αυτό; Πόσο αμερόληπτη είναι η κρίση του ειδικού που θα κρίνει την ύπαρξη διαταραχής και άρα εξαναγκαστικής λήψης αγωγής σε μια εποχή γενικευμένης ψυχιατρικοποίησης οποιασδήποτε συμπεριφοράς, σύμφωνα με τα επίσημα εγχειρίδια της παγκόσμιας κυρίαρχης ψυχιατρικής (DSM) , όταν για παράδειγμα το πένθος, η ντροπή ή η ομόφυλη σεξουαλική πράξη κατηγοριοποιούνται επίσημα σε ασθένειες που χρήζουν θεραπείας; Πόσο αθώα είναι τα συγκεκριμένα φάρμακα σε υπερβολικές δόσεις - όπως άλλωστε συνηθίζεται ευρέως - για την σωματική και ψυχική υγεία του ατόμου, τη στιγμή που στατιστικά έχουν καταγραφεί πολλαπλά ζητήματα υγείας, από λευχαιμίες και αρθριτικά μέχρι αυτοκτονικούς ιδεασμούς και αντικοινωνικότητα, ως απλά ''αναγκαίο κακό'' στο πλαίσιο της ''θεραπείας'' - ''θεραπεία'' που χορηγείται επ' αόριστο... Πως ακριβώς αποκαθίσταται η ψυχική υγεία του ατόμου, τη στιγμή που τα συγκεκριμένα φάρμακα δεν παρουσιάζουν καμιά απολύτως δυνατότητα ίασης, αλλά απλά και μόνο καταστολής των συμπτωμάτων, μέχρι του σημείου που η δραστική ουσία απενεργοποιείται λόγω μακροχρόνιας εξάρτησης, με αποτέλεσμα επαναλαμβανόμενες υποτροπές;
Και συνεχίζουμε να μην είμαστε σίγουροι! Ποιες ακριβώς δυνατότητες και ευκαιρίες δίνει το υπό συζήτηση νομοσχέδιο στο άτομο που πιθανώς να βιώνει την ψυχική δυσφορία να απεγκλωβιστεί από τα δεσμά της φαρμακολογίας, με άλλα λόγια να αποκατασταθεί κοινωνικά επενδύοντας στο πεδίο των ανθρωπίνων σχέσεων; Με ποιον τρόπο το ίδιο το άτομο θα πατήσει στα πόδια του όταν το υποστηρικτικό περιβάλλον υποχρεώνεται να αναλάβει αστυνομικά καθήκοντα; Πόσο πιθανό είναι το άτομο να ξεπεράσει κάποια φάση ψυχικής οδύνης όταν κάθε κίνητρο για ζωή, κάθε αυτενέργεια, κάθε προσωπική πρωτοβουλία εκμηδενίζεται με την ταμπέλα της ''ανίατης ασθένειας'', και νομοθετικά πια δεν έχει κανένα περιθώριο να ξεφύγει από αυτήν; Πόσο ρεαλιστική είναι η θεραπευτική διαδικασία όταν περιορίζει το λήπτη στα δεσμά της χημικής καταστολής, χωρίς καμιά δυνατότητα έκφρασης και επανοηματοδότησης της ίδιας του της ζωης;
Η κουβέντα του Υπουργείου Υγείας δεν είναι καθόλου καινούργια. Έρχεται να προστεθεί στον αμέσως προηγούμενο νόμο περί των ''ακαταλόγιστων'' του περίφημου ΑΡΘΡΟΥ 69, που εν τέλει πέρασε σε συνθήκες εκκωφαντικής σιωπής. Με δυο λόγια έχουμε να κάνουμε με ειδικές πτέρυγες ψυχιατρικών ιδρυμάτων - κάτι σαν γκρίζες ζώνες - που θα στεγάζουν τους ''πιο επικύνδυνους'' σε καθεστώς απομόνωσης για όσο χρειάζεται, σύμφωνα με την κρίση των αρμόδιων φορέων. Διεργασίες οι οποίες διεξάγονται παράλληλα με την εξέλιξη της τεχνολογίας των φαρμάκων - του τύπου μικροτσίπ στο χάπι. Μία πολιτική τεχνολογία που εξαλείφει από το χάρτη κάθε στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα, καθώς ο ηλεκτρονικός έλεγχος και η (χημική) καταστολή εγγράφονται βιολογικά στο ίδιο το ανθρώπινο σώμα. Μία κουβέντα που έχει ήδη ανοίξει, με την έκδηλη προθυμία των Μ.Κ.Ο. και ''φιλανθρωπικών'' φορέων. Γίνεται σαφές πως η αγαστή συνεργασία κράτους, δικαστών, μέρος του ''επιστημονικού'' δυναμικού και φαρμακευτικών κορυφώνεται επικύνδυνα, τη στιγμή που τα κέρδη της φαρμακευτικής βιομηχανίας ξεπερνούν κάθε φαντασία. Η πραγματικότητα του ψυχιατρείου διαιωνίζεται όπως ακριβώς την ξέρουμε, μάλιστα πιο αναβαθμισμένη. Παράλληλα οι ψυχιατρικές πτέρυγες των σωφρονιστικών ιδρυμάτων υπάγονται στον ΕΣΥ, την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο προώθησης του νέου σωφρονιστικού κώδικα! Η συνέχεια της κρατικής πολιτικής διεξάγεται ομαλά.
Γίνεται ξεκάθαρο πια πως η πολιτική του κοινωνικού ελέγχου, της επιτήρησης και της τιμωρίας βαθαίνει και διευρύνεται. Τα άσυλα διευρύνονται σε ολόκληρη την κοινωνία, επιτελώντας τον κατασταλτικό τους ρόλο, διατηρώντας παράλληλα τις συνθήκες του εγκλεισμού ακόμα πιο ανανεωμένες. Στο στόχαστρο των πολιτικών αυτών βρίσκονται οι φτωχοί και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, όπως ακριβώς μας υποδεικνύει η ίδια μας η εμπειρία. Είναι ο πολιτικές που βρίσκουν πάτημα στο διάχυτο ρατσισμό, το στίγμα, τις κυρίαρχες προκαταλήψεις και το φόβο για τον ''επικύνδυνο ψυχασθενή''. Είτε κοινωνικός είτε θεσμικός, ο ρατσισμός χαρίζει το καλύτερο άλλοθι στην εδραίωση των κυρίαρχων πολιτικών, αντλώντας κοινωνική νομιμοποίηση, εμπλέκοντας το κοινωνικό σώμα στη διαδικασία της ομηρείας του. Από τα ηλεκτρονικά εισιτήρια στα Μέσα και τα ηλεκτρονικά βραχιολάχια των κρατουμένων και χίλια δυο άλλα, έως τα μικροτσίπ στα φάρμακα, το καθεστώς ελέγχου επιβάλλεται προοδευτικά.
Εμείς, σαν λήπτες και λήπτριες υπηρεσιών ψυχικής υγείας ξέρουμε ότι μια άλλη θεραπευτική προσέγγιση είναι εφικτή. Και αυτή αναδύεται μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις, την αλληλεγγύη μας, τον αγώνα ενάντια στο στίγμα και τις κακοποιητικές συμπεριφορές, την αλληλοβοήθεια, την ισότητα των φύλων, την αυτοοργάνωση, το μοίρασμα των βιωμάτων μας, την ίδια μας την έκφραση! Είμαστε σίγουροι ότι είναι ένας αγώνας σκληρός, αλλά δίκαιος και αναγκαίος! Είναι ένας αγώνας που δεν αφορά εμάς τους λήπτες και τις λήπτριες αποκλειστικά, αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Είναι ένας αγώνας για χειραφέτηση. Γι' αυτό και παλεύουμε για μία κοινοτική ψυχική υγεία, σύμφωνα με τις δυνατότητες και τις ανάγκες μας! Μέσα από τις κοινωνικές μας αντιστάσεις διεκδικούμε την ίδια μας την επιβίωση. Μέσα από τις αντιστάσεις μας διεκδικούμε την ίδια τη ζωή. Και αν μας θέλουν αθεράπευτους; Εμείς απαντάμε: Ναι, είμαστε... με την ελευθερία μας...
Πόσο σίγουροι όμως είμαστε γι' αυτό; Πόσο αμερόληπτη είναι η κρίση του ειδικού που θα κρίνει την ύπαρξη διαταραχής και άρα εξαναγκαστικής λήψης αγωγής σε μια εποχή γενικευμένης ψυχιατρικοποίησης οποιασδήποτε συμπεριφοράς, σύμφωνα με τα επίσημα εγχειρίδια της παγκόσμιας κυρίαρχης ψυχιατρικής (DSM) , όταν για παράδειγμα το πένθος, η ντροπή ή η ομόφυλη σεξουαλική πράξη κατηγοριοποιούνται επίσημα σε ασθένειες που χρήζουν θεραπείας; Πόσο αθώα είναι τα συγκεκριμένα φάρμακα σε υπερβολικές δόσεις - όπως άλλωστε συνηθίζεται ευρέως - για την σωματική και ψυχική υγεία του ατόμου, τη στιγμή που στατιστικά έχουν καταγραφεί πολλαπλά ζητήματα υγείας, από λευχαιμίες και αρθριτικά μέχρι αυτοκτονικούς ιδεασμούς και αντικοινωνικότητα, ως απλά ''αναγκαίο κακό'' στο πλαίσιο της ''θεραπείας'' - ''θεραπεία'' που χορηγείται επ' αόριστο... Πως ακριβώς αποκαθίσταται η ψυχική υγεία του ατόμου, τη στιγμή που τα συγκεκριμένα φάρμακα δεν παρουσιάζουν καμιά απολύτως δυνατότητα ίασης, αλλά απλά και μόνο καταστολής των συμπτωμάτων, μέχρι του σημείου που η δραστική ουσία απενεργοποιείται λόγω μακροχρόνιας εξάρτησης, με αποτέλεσμα επαναλαμβανόμενες υποτροπές;
Και συνεχίζουμε να μην είμαστε σίγουροι! Ποιες ακριβώς δυνατότητες και ευκαιρίες δίνει το υπό συζήτηση νομοσχέδιο στο άτομο που πιθανώς να βιώνει την ψυχική δυσφορία να απεγκλωβιστεί από τα δεσμά της φαρμακολογίας, με άλλα λόγια να αποκατασταθεί κοινωνικά επενδύοντας στο πεδίο των ανθρωπίνων σχέσεων; Με ποιον τρόπο το ίδιο το άτομο θα πατήσει στα πόδια του όταν το υποστηρικτικό περιβάλλον υποχρεώνεται να αναλάβει αστυνομικά καθήκοντα; Πόσο πιθανό είναι το άτομο να ξεπεράσει κάποια φάση ψυχικής οδύνης όταν κάθε κίνητρο για ζωή, κάθε αυτενέργεια, κάθε προσωπική πρωτοβουλία εκμηδενίζεται με την ταμπέλα της ''ανίατης ασθένειας'', και νομοθετικά πια δεν έχει κανένα περιθώριο να ξεφύγει από αυτήν; Πόσο ρεαλιστική είναι η θεραπευτική διαδικασία όταν περιορίζει το λήπτη στα δεσμά της χημικής καταστολής, χωρίς καμιά δυνατότητα έκφρασης και επανοηματοδότησης της ίδιας του της ζωης;
Η κουβέντα του Υπουργείου Υγείας δεν είναι καθόλου καινούργια. Έρχεται να προστεθεί στον αμέσως προηγούμενο νόμο περί των ''ακαταλόγιστων'' του περίφημου ΑΡΘΡΟΥ 69, που εν τέλει πέρασε σε συνθήκες εκκωφαντικής σιωπής. Με δυο λόγια έχουμε να κάνουμε με ειδικές πτέρυγες ψυχιατρικών ιδρυμάτων - κάτι σαν γκρίζες ζώνες - που θα στεγάζουν τους ''πιο επικύνδυνους'' σε καθεστώς απομόνωσης για όσο χρειάζεται, σύμφωνα με την κρίση των αρμόδιων φορέων. Διεργασίες οι οποίες διεξάγονται παράλληλα με την εξέλιξη της τεχνολογίας των φαρμάκων - του τύπου μικροτσίπ στο χάπι. Μία πολιτική τεχνολογία που εξαλείφει από το χάρτη κάθε στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα, καθώς ο ηλεκτρονικός έλεγχος και η (χημική) καταστολή εγγράφονται βιολογικά στο ίδιο το ανθρώπινο σώμα. Μία κουβέντα που έχει ήδη ανοίξει, με την έκδηλη προθυμία των Μ.Κ.Ο. και ''φιλανθρωπικών'' φορέων. Γίνεται σαφές πως η αγαστή συνεργασία κράτους, δικαστών, μέρος του ''επιστημονικού'' δυναμικού και φαρμακευτικών κορυφώνεται επικύνδυνα, τη στιγμή που τα κέρδη της φαρμακευτικής βιομηχανίας ξεπερνούν κάθε φαντασία. Η πραγματικότητα του ψυχιατρείου διαιωνίζεται όπως ακριβώς την ξέρουμε, μάλιστα πιο αναβαθμισμένη. Παράλληλα οι ψυχιατρικές πτέρυγες των σωφρονιστικών ιδρυμάτων υπάγονται στον ΕΣΥ, την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο προώθησης του νέου σωφρονιστικού κώδικα! Η συνέχεια της κρατικής πολιτικής διεξάγεται ομαλά.
Γίνεται ξεκάθαρο πια πως η πολιτική του κοινωνικού ελέγχου, της επιτήρησης και της τιμωρίας βαθαίνει και διευρύνεται. Τα άσυλα διευρύνονται σε ολόκληρη την κοινωνία, επιτελώντας τον κατασταλτικό τους ρόλο, διατηρώντας παράλληλα τις συνθήκες του εγκλεισμού ακόμα πιο ανανεωμένες. Στο στόχαστρο των πολιτικών αυτών βρίσκονται οι φτωχοί και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, όπως ακριβώς μας υποδεικνύει η ίδια μας η εμπειρία. Είναι ο πολιτικές που βρίσκουν πάτημα στο διάχυτο ρατσισμό, το στίγμα, τις κυρίαρχες προκαταλήψεις και το φόβο για τον ''επικύνδυνο ψυχασθενή''. Είτε κοινωνικός είτε θεσμικός, ο ρατσισμός χαρίζει το καλύτερο άλλοθι στην εδραίωση των κυρίαρχων πολιτικών, αντλώντας κοινωνική νομιμοποίηση, εμπλέκοντας το κοινωνικό σώμα στη διαδικασία της ομηρείας του. Από τα ηλεκτρονικά εισιτήρια στα Μέσα και τα ηλεκτρονικά βραχιολάχια των κρατουμένων και χίλια δυο άλλα, έως τα μικροτσίπ στα φάρμακα, το καθεστώς ελέγχου επιβάλλεται προοδευτικά.
Εμείς, σαν λήπτες και λήπτριες υπηρεσιών ψυχικής υγείας ξέρουμε ότι μια άλλη θεραπευτική προσέγγιση είναι εφικτή. Και αυτή αναδύεται μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις, την αλληλεγγύη μας, τον αγώνα ενάντια στο στίγμα και τις κακοποιητικές συμπεριφορές, την αλληλοβοήθεια, την ισότητα των φύλων, την αυτοοργάνωση, το μοίρασμα των βιωμάτων μας, την ίδια μας την έκφραση! Είμαστε σίγουροι ότι είναι ένας αγώνας σκληρός, αλλά δίκαιος και αναγκαίος! Είναι ένας αγώνας που δεν αφορά εμάς τους λήπτες και τις λήπτριες αποκλειστικά, αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Είναι ένας αγώνας για χειραφέτηση. Γι' αυτό και παλεύουμε για μία κοινοτική ψυχική υγεία, σύμφωνα με τις δυνατότητες και τις ανάγκες μας! Μέσα από τις κοινωνικές μας αντιστάσεις διεκδικούμε την ίδια μας την επιβίωση. Μέσα από τις αντιστάσεις μας διεκδικούμε την ίδια τη ζωή. Και αν μας θέλουν αθεράπευτους; Εμείς απαντάμε: Ναι, είμαστε... με την ελευθερία μας...
ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΧΙΛΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ
ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ (ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ 17) ΣΤΙΣ 18/5, ΩΡΑ 12:30 μ.μ.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ (ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ 17) ΣΤΙΣ 18/5, ΩΡΑ 12:30 μ.μ.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΔΡΑΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΛΥΠΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου