PINK FLOYD "The Wall"

Pink Floyd Ίδρυση: 1965, Λονδίνο

(Υπάρχουν πολλά περισσότερα πίσω από τη “Σκοτεινή Πλευρά” του “Τοίχου”).

Οι Pink Floyd, είναι ένα αίνιγμα για την κουλτούρα και την ιστορία του κλασσικού Rock και είναι μία από τις πιο σπουδαίες μπάντες των τελευταίων 30 χρόνων. Δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που να διαφωνεί σ’ αυτό. 

Δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει ακούσει το “Dark Side of the Moon”, το “Wall”, ή το “Wish You Were Here” και να μην τους έχει τοποθετήσει σε υψηλό επίπεδο. Και κομμάτια από αυτά τα συγκεκριμένα άλμπουμς, είναι από τα πιο πολυπαιγμένα στο ραδιόφωνο. Αυτό μπορεί να είναι πολύ όμορφο, αλλά μπορεί και να μην είναι. Σε αντίθεση όμως με την τεράστια επιτυχία τους και το τεράστιο έργο που έχουν προσφέρει, λίγοι άνθρωποι τους “γνωρίζουν”. Αν σταματήσετε κάποιον στο δρόμο και του ζητήσετε να σας ονομάσει τίτλους από άλμπουμς των Floyd, είμαι σίγουρος ότι οι 99 στους 100, θα σας πουν τo “Dark Side of the Moon”, το “Wall”, ή ίσως και το “Wish You Were Here”. Το θεωρώ άδικο να συμβαίνει αυτό. Οι Pink Floyd, δεν είναι μόνο αυτά τα τρία άλμπουμς. 

Ναι σύμφωνοι. Το “Money” είναι ένα υπέροχο τραγούδι. Όπως επίσης το “Comfortably Numb” και το “Another Brick in the Wall”. Αλλά οι Floyd δεν είναι μόνο αυτά. Πού είναι το “Astronomy Domine” ή το “Cymbaline”? Πού είναι το “San Tropez”, το “Pillow of Wings”, το “Time”, το “One of These Days” ή το περίφημο “Echoes? 

H λίστα των Rock Albums, του περιοδικού “Rolling Stone”, δίνει από 5 αστέρια στα “Dark Side of the Moon” και “Wish You Were Here”, στο “Wall”, δίνει 4 και στα υπόλοιπα δίνει 2 ή 3. Αυτό σημαίνει ότι η πλειονότητα, δέχεται ότι “γνωρίζει” το γκρουπ από αυτά τα 3 άλμπουμς. Ακόμα σημαίνει ότι το σύστημα αξιολόγησης χωλαίνει. Πώς είναι δυνατόν να αγνοούνται καταθέσεις όπως τα “Piper at the Gates of Dawn”, “Ummagumma”, “Atom Heart Mother”, “Meddle”, “Obscured by Clouds”? Πώς είναι δυνατόν να αγνοείται το περίφημο και κορυφαίο “Animals”?

Δεν διαφωνώ με την αγάπη προς το γκρουπ. Διαφωνώ με την αιτία. 

Οι Pink Floyd δεν ήταν ΤΟ αγαπημένο μου γκρουπ. Ήταν όμως, ΑΠΟ τα αγαπημένα μου. Πρόκειται βέβαια –όπως είπα και πριν- για μία από τις πιο αξιοσημείωτες μπάντες στην ιστορία, παρ’ όλο που δεν είχαν την μουσικότητα που είχαν μπάντες όπως οι Yes, ή οι Who, την μελωδικότητα που είχαν οι Beatles, ή οι Moody Blues, τον “αέρα” που είχαν οι Rolling Stones, ή την πολυπλοκότητα στη σύνθεση που είχαν οι Jethro Tull. Θεωρητικά, δεν είχαν τίποτα. Απέδειξαν όμως, ότι αν μπορείς να “ριχτείς” και να “χαθείς” μέσα στον ήχο σου, μέσα σ’ αυτό που εσύ δημιουργείς, τότε ξεπερνάς την οποιαδήποτε “αδυναμία” και μπορείς όχι μόνο να επιπλεύσεις, αλλά και να ανταγωνιστείς επάξια τους συναγωνιστές σου, αλλιώς θα βρεθείς προ του τέλους. 

Ας τους δούμε έναν-έναν: 

-Syd Barrett: 

Υπέροχος τραγουδοποιός και μανιακός με την δημιουργία ήχων από το κάθε αντικείμενο που έβρισκε μπροστά του. Πρόλαβε να κάνει ένα αριστούργημα πριν να “φύγει”. Ασφαλώς θα είχαν διαφορετική τύχη μαζί του. Καλύτερη ή χειρότερη, δεν μπορεί κανείς να το πει. Διαφορετική όμως ναι. 

-Roger Waters: 

Ειδικός στα εφφέ και με το χάρισμα να γράφει εξαιρετικούς στίχους. Δεν ήταν όμως μελωδός. 

-Dave Gilmour: Καλή φωνή και με ένα στυλ στο παίξιμο της κιθάρας, που δημιούργησε ο ίδιος. Δεν έγινε ποτέ του Jimmy Page και όσο για τις ικανότητές του στην τραγουδοποιία …….ας το αφήσουμε!!! 

-Rick Wright: 

Εξαιρετικός στα πλήκτρα, με γλυκιά φωνή, αλλά την κατέστρεψε από την κοκαΐνη. Είχε την ικανότητα να γράφει πολύ όμορφα τραγούδια, αλλά σκόνταψε πάνω στον …….Roger Waters. 

-Nick Mason: 

Τα περισσότερα μέρη από τα τύμπανα που έπαιζε, ήταν ….λούπες. Ικανότητα στην τραγουδοποιία; Ανύπαρκτη. 

Και όμως αυτό το σχήμα “δούλεψε”. Πήγαν μπροστά έχοντας την ικανότητα να δημιουργούν εικόνες στο μυαλό μας και άφησαν μία σπουδαία μουσική κληρονομιά. Με την πάροδο του χρόνου, κατέληξαν να γίνουν παρωδία των εαυτών τους, αλλά αυτό δεν είναι και τόσο κακό. Έτσι κι’ αλλιώς οι μουσικές τους καταθέσεις (ανεξάρτητα από το αν σας αρέσουν ή όχι), είναι ….εδώ!!!! 

* Η Ιστορία:

Στα τέλη της δεκαετίας του '60, στο Cambridge της Aγγλίας οι Roger Keith 'Syd' Barrett (κιθάρα/φωνητικά), Roger Waters (μπάσο/φωνητικά), Nick Mason ( τύμπανα) και Rick Wright (κίμπορντς) σχημάτισαν τους Pink Floyd Sound, που πήραν το όνομά τους από ένα άλμπουμ των Blues μουσικών από τη Georgia, Pink Anderson και Floyd Council. 

Λίγο αργότερα "συντόμευσαν" το όνομά τους σε Pink Floyd και εντάχθηκαν δυναμικά στο Βρετανικό ψυχεδελικό κίνημα, με εμφανίσεις στο φημισμένο κλαμπ UFO, δίνοντας μουσική έμφαση στον αυτοσχεδιασμό και ιδιαίτερο βάρος στα οπτικά εφέ και τους ειδικούς φωτισμούς κατά τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Tο 1967 κάποια πρωτόλεια αλλά επιτυχημένα singles ("Arnold Layne", "See Emily Play") και το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο "The Piper At The Gates Of Dawn" που ακολούθησε, έδιναν το στίγμα του Βρετανικού "καλοκαιριού της αγάπης". 

O Barrett συνεισέφερε το μεγαλύτερο μέρος του υλικού, σταδιακά όμως η κατάχρηση παραισθητικών ναρκωτικών τον έκανε να χάνεται μέσα στον εαυτό του με σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας. 

Tα υπόλοιπα μέλη, φοβούμενα μια συνολική κατάρρευση του συγκροτήματος, πρόσθεσαν στη σύνθεση τον Dave Gilmour (κιθάρα/φωνητικά) τον Φεβρουάριο του 1968. H αποχώρηση του Barrett, ήρθε τον Aπρίλιο σαν φυσικό επόμενο. 

Oι Pink Floyd συνέχισαν με τα άλμπουμς "A Saucerful Of Secrets", "More", "Ummagumma", ενώ η μαγνητοσκόπηση της live εμφάνισής τους στον ηφαιστειακό κρατήρα της Πομπηίας επρόκειτο να γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα μουσικά βίντεο. 

Tο "Atom Heart Mother", αντιπροσώπευε μια πειραματική προσπάθεια σε συνεργασία με τον avant-garde συνθέτη Ron Geesin, με το οποίο εγκαινιάστηκε μια σειρά από εντυπωσιακά εξώφυλλα, σχεδιασμένα από το στούντιο Hipgnosis, αλλά κανένα από αυτά δεν συμπεριλάμβανε φωτογραφίες του συγκροτήματος. 

Παράλληλα το γκρουπ άρχισε να εξελίσσει ένα παρακλάδι του Progressive Rock με επικά θέματα και μεγαλειώδεις αναπτύξεις. Mετά το "Meddle", ήρθε η κοσμογονία του "Dark Side Of The Moon", μιας από τις πιο επιτυχημένες ηχογραφήσεις όλων των εποχών, με πωλήσεις οι οποίες έχουν ξεπεράσει τα 25 εκατομμύρια αντίτυπα. Ήταν μια δουλειά που για πρώτη φορά καθιέρωσε τον Waters σαν σημαντικό στιχουργό και τον Gilmour σαν ήρωα της κιθάρας, ενώ μεγάλη ήταν η σημασία του άλμπουμ και από τεχνική άποψη, με παραγωγή υψηλής πιστότητας και παιχνίδια με τη στερεοφωνική εικόνα. 

Στο ίδιο περίπου ύφος ακολούθησε το "Wish You Were Here", ενώ το εξώφυλλο του "Animals" εισήγαγε για πρώτη φορά την εικόνα του φουσκωτού γουρουνιού που έκτοτε συνδέθηκε με το γκρουπ και ιδιαίτερα με τις ζωντανές του εμφανίσεις. 

Tο 1979 κυκλοφόρησε το "Wall", με αυτοβιογραφικές αναφορές του Waters ο οποίος πλέον είχε ξεκάθαρα πάρει το πάνω χέρι. O αντι-εκπαιδευτικός λίβελος "Another Brick In The Wall" έγινε το πρώτο και μοναδικό τους No.1 single. Στο "Wall" βασίστηκε το ομώνυμο φιλμ του 1982 με πρωταγωνιστή τον Bob Geldof (Boomtown Rats) και πρωτοποριακά κινούμενα σχέδια από τον Gerald Scarfe, ο οποίος είχε σχεδιάσει το εξώφυλλο του άλμπουμ. 

Ακολούθησε η απόλυση του Wright από τον ……Αυτοκράτορα Waters και η κυκλοφορία του μέτριου "Final Cut", που θα μπορούσε να είναι το καλύτερο .....προσωπικό άλμπουμ του Αυτοκράτορα, ο οποίος την επόμενη χρονιά, ξεκίνησε σόλο καριέρα. 

Tο 1985 οι Mason και Gilmour αποφάσισαν να συνεχίσουν να δουλεύουν χρησιμοποιώντας το όνομα Pink Floyd, με την επιστροφή του Rick Wright και με τη σύνθεση αυτή, ηχογράφησαν το …….προσωπικό άλμπουμ του Gilmour, "A Momentary Lapse Of Reason" και το απαράδεκτο live άλμπουμ "Delicate Sound Of Thunder". 

Mε θετικά σχόλια έγινε δεκτό το "Division Bell", ενώ ακολούθησε live άλμπουμ "Pulse", που χάρισε στους Floyd τη φήμη του μεγαλύτερου περιοδεύοντος Rock θεάματος στον κόσμο.