Στα μνημονιακά χρόνια οι κάτοχοι του κεφαλαίου αυτό που κατάφεραν εκτός της δημιουργίας καινούργιων προβλημάτων ήταν να συντηρήσουν και τα ηδη υπάρχοντα τα οποία έτσι κι αλλιώς αυτοί τα δημιούργησαν. Προβλήματα τα οποία οι αετονύχηδες περιμένουν πώς και πώς να επεκταθούν ώστε ο δημόσιος χαρακτήρας των υπηρεσιών που καλούνται να τα αντιμετωπίσουν να καταργηθεί και οι υπηρεσίες αυτές να περάσουν σε ιδιωτικά χέρια. Αρωγός βέβαια σε αυτή τη προσπάθεια είναι η αριστερό-ακροδεξιά κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου που μας έχει πείσει όλα αυτά τα χρόνια για τις δυνατότητές της στις πωλήσεις του δημοσίου πλούτου (Ελληνικό-Λιμάνι Πειραιά κ.α.).
Τη Δημόσια Υγεία (Δ.Υ. στη συνέχεια) οι κεφαλαιούχοι μαζί με τις εκάστοτε κυβερνήσεις προσπαθούν σιγά-σιγά να την περάσουν στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό για να το καταλάβει κανείς δε χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια. Αρκεί να δει κανείς ότι: το ΙΚΑ όπου υπάρχει υπολειτουργεί, νοσοκομεία κλείνουν και όσα λειτουργούν δεν έχουν προσωπικό, ιδιωτικά κέντρα υγείας έχουν ανεγερθεί παντού τα οποία κρύβονται πίσω από μια ταμπέλα συνεργασίας με τον ΕΟΠΠΥ, καθώς επίσης και ΜΚΟ που παραμονεύουν σε απόσταση βολής να αρπάξουν την ευκαιρία και να εισβάλουν σε ένα δημόσιο χώρο.
Όλα αυτά τα σημάδια δείχνουν ότι το κράτος και κατ΄ επέκταση η κυβέρνηση δεν έχουν στο μυαλό τους το κοινωνικό χαρακτήρα της Δ.Υ. Αντίθετα αυτό που φαίνεται είναι ότι οι «υπεύθυνοι» κοιτάνε να ξεπουλήσουν ότι μπορούνε για να φέρουν τη πολυπόθητη «ανάπτυξη» και να αφαιρέσουν από εμάς το δικαίωμα της Δημόσιας δωρεάν υγείας που τόσοι αγώνες έχουν δοθεί για να την αποκτήσουμε. Αν η Δ.Υ. αυτήν τη στιγμή δεν έχει καταρρεύσει τελείως αυτό οφείλεται σε μια μερίδα λειτουργών της που ακόμα παλεύουν για να κρατηθεί όρθια.
Να πάμε όμως και στο θέμα για το οποίο γράφονται αυτές οι λέξεις. Στη Δ. Αττική βρίσκονται δύο από τα μεγαλύτερα ψυχιατρικά νοσοκομεία: Δρομοκαΐτειο-Δαφνί. Δυστυχώς και αυτά τα δύο νοσοκομεία που αντιμετωπίζουν και ένα ιδιαίτερο κομμάτι της υγείας δεν έχουν ξεφύγει από τα παραπάνω. Ίσως κιόλας λόγω της ιδιαιτερότητάς τους να είναι και σε χειρότερη μοίρα.
Καταρχήν σημειωτέον είναι το γεγονός ότι η κρίση έχει φέρει μεγάλες ανατροπές στη ζωή των ανθρώπων και αυτό έχει δημιουργήσει και ψυχικές διαταραχές. Έτσι τα περιστατικά είναι φυσικό να έχουν αυξηθεί. Οι περισσότερες όμως εισαγωγές γίνονται- σχεδόν το 50%- κατόπιν εισαγγελικής παρέμβασης. Καθημερινά πολλά περιπολικά έρχονται στα νοσοκομεία και αυτό δεν είναι και η καλύτερη εικόνα για νοσοκομείο. Δίνεται το στίγμα ότι μέσα σε αυτούς τους χώρους υπάρχουν εγκληματίες -έτσι αντιμετωπίζει το κράτος τους «τρελούς»- άρα η καταστολή επιβάλλεται.
Το προσωπικό που υπάρχει σε όλα τα τμήματα δε φτάνει. Λειτουργούν με συμβασιούχους που περιμένουν να ανανεωθεί η σύμβασή τους για να συνεχίσουν τα νοσοκομεία να υπάρχουν. Βέβαια η κυβέρνηση έχει κάνει σημαία της ότι έχει μειώσει την ανεργία.
Στις κλινικές υπάρχει μια νοσοκόμα ανά βάρδια στο Δαφνί. Επίσης από τους 15 τραυματιοφορείς οι 10 είναι συμβασιούχοι στο ίδιο νοσοκομείο.
Στο Δρομοκαΐτειο τα ίδια. Εκεί βέβαια υπάρχει και άλλο πρόβλημα. Στο γηροκομείο φιλοξενούνται άνθρωποι-γέροντες που χάθηκαν και δε τους αναζητάει κανείς. Αυτό γίνεται από την ευαισθησία του προσωπικού που παρόλο που είναι λίγο, έχει ευαισθητοποιηθεί πάνω στο ζήτημα.
Οι εργαζόμενοι είναι αλήθεια ότι μέσα από διάφορες διαδικασίες προσπαθούν να βάλουν τα προβλήματα στο τραπέζι όμως τις περισσότερες φορές οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό. Επίσης το προσωπικό είναι τόσο λίγο που στις απεργιακές κινητοποιήσεις είναι προσωπικό ασφαλείας και πολλες φορές η συμμετοχή στις απεργίες είναι ελάχιστη.
Με αυτές τις συνθήκες τα νοσοκομεία και οι εργαζόμενοί τους προσπαθούν να επιβιώσουν. Και μέχρι στιγμής τα καταφέρνουν δύσκολα. Όμως το βήμα προς το γκρεμό δεν είναι μακριά.
Και αυτό το γκρεμοτσάκισμα αφορά όλο το κόσμο. Εργαζόμενους-άνεργους-άστεγους- μετανάστες. Καθώς επίσης και όλους τους λειτουργούς της Δ.Υ.
Γι’ αυτό ας έχουμε στο νου μας ότι αν χαθεί ένα νοσοκομείο ακόμα, θα είναι ακόμα ένα σημάδι καταστροφής της ζωής μας.
Ν. Παρ.
Πηγή : eek
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου