Aρσένι Ταρκόφσκι "Πάει Πια Το Καλοκαίρι"

Aρσένι Ταρκόφσκι * "Πάει Πια Το Καλοκαίρι"

Πάει πια το καλοκαίρι,

θαρρείς και δεν υπήρξε.

Στη λιακάδα είναι ζεστά,

μα αυτό δε φτάνει.

Όλα γίναν τελικά,

πέσαν όλα στα χέρια μου

σαν φύλλο πενταπλό,

μα αυτό δε φτάνει.

Ό,τι κακό δε χάθηκε,

ό,τι καλό δεν ήταν μάταιο,

όλα λαμποκοπούν μες στο καθάριο φως,

μα αυτό δε φτάνει.

Η ζωή με περιμάζεψε

σώο μες στη φτερούγα της,

κι η τύχη μου πάντα βαστάει,

μα αυτό δε φτάνει.

Φύλλο δεν κάηκε,

κλαδί δεν τσάκισε...

Καθαρή σαν το γυαλί είναι η μέρα,

μα αυτό δε φτάνει.

*Ο Αρσένι Αλεξάντροβιτς Ταρκόφσκι γεννήθηκε στο Ελισάβετγκραντ της Ρωσίας στις 24 Ιουνίου 1907 από γονείς που ανήκαν στο κίνημα των Ναρόντνικων. Είναι ο πατέρας του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη, Αντρέι Ταρκόφσκι.

Το 1924 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα και κατά την επόμενη διετία (1924-1925) εργάστηκε στην εφημερίδα των εργατών του σιδηροδρόμου, με τον τίτλο Γκούντοκ. Είχε την ευθύνη για τη συγγραφή του εκδοτικού σημειώματος υπό μορφή στίχων, δεδομένου ότι έτσι ήταν ευκολότερη η ανάγνωση από τους αμόρφωτους εργάτες, απ’ ό,τι αν ήταν σε μορφή πεζού λόγου. Υπ’ αυτές τις συνθήκες ήταν υποχρεωμένος, σε καθημερινή βάση, είτε να συντάσσει ο ίδιος είτε να βρίσκει τους κατάλληλους για τη σύνταξη αυτών των «ποιητικών εκδοτικών σημειωμάτων». Περιττό να λεχθεί ότι τα εν λόγω κείμενα είναι πρόχειρα και εν πολλοίς άτεχνα.

Μεταξύ 1925-1929 σπούδασε στο πανεπιστήμιο προκειμένου να ειδικευτεί επαγγελματικά στην τέχνη της μυθιστοριογραφίας. Κατά την περίοδο αυτή μετέφρασε ποιήματα Τουρκμένιων, Γεωργιανών, Αρμένιων και Αράβων ποιητών.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εργάστηκε στην εφημερίδα Μποέβαγια Τρεβόγκα, του Ρωσικού Στρατού.

Έγινε ιδιαίτερα γνωστός ως λαμπρός μεταφραστής ποιητών όπως οι Abu’l-Ala-Al-Ma’arri, Nezami, Magtymguly, Kemine, Sayat-Nova,Vazha-Pshavela, Adam Mickiewicz, Mollanepes, Grigol Orbeliani, και πολλών άλλων.

Συνδέθηκε φιλικά με την Μαρίνα Τσβετάεβα, από πολλούς δε, αναφέρεται ως ο τελευταίος έρωτάς της. Όντας νεώτερος από την Τσβετάεβα, αλλά και από την Άννα Αχμάτοβα, μοιραία διαποτίστηκε από το πνεύμα της δικής τους ποιητικής γενιάς, που συνιστά τη λεγόμενη «χρυσή εποχή» της ρωσικής ποίησης. Τα στοιχεία αυτής της παράδοσης εγκολπώθηκε και διερμήνευσε στο έργο του υπό το πρίσμα της δικής του πνευματικότητας και δημιουργικότητας.

Ποίηση έγραψε κατά τη διάρκεια όλου του τού βίου, που όμως άρχισε να εκδίδεται μετά τα πενήντα του χρόνια. Εν τέλει, εξέδωσε εννέα ποιητικές συλλογές: Πριν το χιόνι (1962), Προς τη γη τα γήινα (1966), Μαντατοφόρος (1969), Στίχοι (1974), Λευκή μέρα (1980),Επιλεγμένα έργα (1982), Στίχοι από διάφορες εποχές (1983), Από τη νεότητα στο γήρας (1987) και Το ευλογημένο φως (1993 – μετά θάνατον).

Ουδέποτε έγινε πραγματικά αποδεκτός από το σοβιετικό καθεστώς, η επίσημη κριτική του οποίου του καταλόγιζε μυστικισμό. Η ποίησή του έλαβε μεγαλύτερη απήχηση αφ’ ότου ο γιος του Αντρέι συμπεριέλαβε ποιήματα του πατέρα του στις ταινίες Καθρέφτης, Στάλκερκαι Νοσταλγία.

Έζησε κυρίως στο Περεντέλκινο και τη Μόσχα, όπου και απεβίωσε στις 27 Μαΐου 1989. Αμέσως μετά τον θάνατό του τιμήθηκε για το έργο του με το Σοβιετικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας.

Επιμέλεια : Μπάμπης Μ.